Στρατηγικές διαχείρισης κινδύνων, αντιστάθμιση και παράγωγα, μελέτη εισηγμένων ναυτιλιακών εταιρειών

Abstract

Οι αντικειμενικοί σκοποί στην παρούσα διπλωματική μελέτη αφορούν την έρευνα σχετικά με τη χρήση των παραγώγων στην αντιστάθμιση του επιτοκιακού και συναλλαγματικού κινδύνου. Εξετάζονται οι στρατηγικές χρηματοοικονομικής διοίκησης των επιχειρήσεων μέσω των μεθόδων της Διαχείρισης των Κινδύνων. Επίσης αναλύονται οι παράγοντες που επηρεάζουν τον επιτοκιακό και συναλλαγματικό κίνδυνο, καθώς και η αποτελεσματικότητα και ο βαθμός αντιστάθμισης που προσφέρουν τα παράγωγα του επιτοκιακού και του συναλλαγματικού κινδύνου. Στο εμπειρικό μέρος της παρούσας διπλωματικής μελέτης, το δείγμα που εξετάζεται περιλαμβάνει έναν κλάδο αμιγώς εντάσεως κεφαλαίου, εκείνο της ναυτιλίας και πιο συγκεκριμένα εξετάζονται οι μεγαλύτερες ελληνικές ναυτιλιακές εισηγμένες επιχειρήσεις στα χρηματιστήρια NYSE και NASDAQ. Οι συγκεκριμένες ναυτιλιακές επιχειρήσεις αποτελούν τις μεγαλύτερες της ελληνικής αγοράς, καθώς επίσης κατατάσσονται ανάμεσα στις 100 μεγαλύτερες ναυτιλιακές επιχειρήσεις παγκοσμίως, σύμφωνα με την Lloyd’s List για τα έτη 2012 και 2013. Στο εμπειρικό μέρος πραγματοποιείται η συγκέντρωση των απαιτούμενων δεδομένων από τις ετήσιες οικονομικές εκθέσεις των εταιρειών για το χρονικό διάστημα από 2008 έως 2012. Πιο αναλυτικά πραγματοποιείται στατιστική ανάλυση των δεδομένων, με στόχο την ανάλυση των επιμέρους στρατηγικών που εφαρμόστηκαν από την εκάστοτε διοίκηση της κάθε ναυτιλιακής. Επιπλέον στο εμπειρικό μέρος προκύπτει ότι η επικρατούσα στρατηγική για το μεγαλύτερο ποσοστό των ναυτιλιακών εταιρειών είναι η χρήση των χρηματοοικονομικών παραγώγων για την αντιστάθμιση του επιτοκιακού κινδύνου, ενώ η αντιστάθμιση του συναλλαγματικού κινδύνου δεν επιλέγεται ως στρατηγική για το μεγαλύτερο μέρος του δείγματος. Οι στρατηγικές που ακολουθούν οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις, παρά τις διαφορετικές αγορές που εμπλέκονται, εμφανίζουν σημαντικές ομοιότητες, όπως η εκτενής χρήση των δικαιωμάτων ανταλλαγής ως κύριο μέσω αντιστάθμισης του επιτοκιακού κινδύνου, ενώ αντίθετα η επικρατούσα στρατηγική αντιστάθμισης του συναλλαγματικού κινδύνου είναι εκείνη της μη αντιστάθμισης.