Ηλεκτρονικές υπογραφές και ψηφιακά πιστοποιητικά

Abstract

Η εξάπλωση του διαδικτύου, το ηλεκτρονικό εμπόριο, οι ηλεκτρονικές συναλλαγές και η μετάδοση εμπιστευτικών δεδομένων μέσω ανοιχτών δικτύων αποτελούν όψεις της σύγχρονης κοινωνίας της πληροφορίας. Το διαδίκτυο δημιουργεί νέες ευκαιρίες και δυνατότητες κρίσιμης σημασίας για την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών. Η ανάπτυξη των ηλεκτρονικών συναλλαγών επιβάλλει την ύπαρξη μηχανισμών προστασίας του απαραβίαστου του προσωπικού απορρήτου των συναλλασσόμενων χρηστών. Επιβάλλει μηχανισμούς ασφάλειας στις συναλλαγές και στις ανταλλαγές δεδομένων, ασφάλειας η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την υπογραφή, δηλαδή την ταυτότητα των συναλλασσόμενων. Από το 1996 έχει ξεκινήσει η δημιουργία ενός διεθνούς νομικού πλαισίου για τη χρήση των ηλεκτρονικών υπογραφών. Το 1999 η Οδηγία 1999/93/ΕΚ σχετικά με ένα κοινοτικό πλαίσιο για τις ηλεκτρονικές υπογραφές, έθεσε τις βάσεις του ρυθμιστικού πλαισίου των ηλεκτρονικών υπογραφών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη συνέχεια το Προεδρικό Διάταγμα 150/2001, προσαρμογή στην Οδηγία 99/93/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με το κοινοτικό πλαίσιο για ηλεκτρονικές υπογραφές, θέτει το κανονιστικό πλαίσιο και εναρμονίζει το ελληνικό με το ευρωπαϊκό δίκαιο στο ζήτημα των ηλεκτρονικών υπογραφών. Ο σκοπός αυτής της εργασίας είναι να παρουσιάσει την έννοια της ηλεκτρονικής (ψηφιακής) υπογραφής, το μηχανισμό εφαρμογής της, τα σχετικά με αυτή ψηφιακά πιστοποιητικά καθώς επίσης και το σχετικό θεσμικό πλαίσιο που διέπει αυτήν. Τέλος, θα παρουσιαστεί μια μελέτη περίπτωσης αναφορικά με την έκδοση ψηφιακών πιστοποιητικών και τη χρήση αυτών.