Γιατί ο μη-συστηματικός κίνδυνος των εταιριών αλλάζει διαχρονικά

Abstract

Αποτελεί ευρέως αποδεκτή παρατήρηση ότι η “volatility” της χρηματιστηριακής αγοράς δεν παραμένει σταθερή, αλλά μεταβάλλεται διαχρονικά. Την συνολική (“aggregate volatility”) μεταβλητότητα «βιώνουν», αυτοί που διακρατούν “aggregate index funds”. Η αγοραία συνολική απόδοση αποτελεί ένα μόνο στοιχείο της απόδοσης μίας ανεξάρτητης μετοχής. Ωστόσο, τα κλαδικά και τα ιδιοσυγκρατικά-εταιρικά “shocks” είναι εξίσου σημαντικά στοιχεία των μετοχικών αποδόσεων. Ως βασικά ευρήματα της μελέτης αξιολογούνται: (α) η σταθερότητα που εμφανίζει τόσο η αγοραία, όσο και η κλαδική “variance” την εξεταζόμενη χρονική περίοδο του δείγματος (1996-2008) και (β) τα τρία “volatility measures”, τα οποία είναι θετικά συσχετισμένα μεταξύ τους και χαρακτηρίζονται επίσης και από αυτοσυσχέτιση. Τα “Granger-causality tests” δείχνουν ότι η “market volatility” ηγείται των δύο άλλων (“industry & firm-level volatility”). Και τα τρία μέτρα αυξάνονται σημαντικά σε περιόδους οικονομικής πτώσης, και πρωταγωνιστούν σε περιόδους ύφεσης. Στην εργασία καταγράφεται, αφού ολοκληρώνεται μία σύντομη θεωρητική επισκόπηση του Υποδείγματος της Αγοράς στο 2ο κεφάλαιο, μία προσπάθεια καταρχήν θεωρητικής κατανόησης της έννοιας του κλαδικού και ιδιοσυγκρατικού κινδύνου, με βάση κυρίως τις εκπονηθείσες μελέτες των James A. Bennett & Richard W.Sias (2006) και John Y .Campbell ,Martin Lettau,Burton G.Malkiel and Yexiao Xu (2001), στο 3ο κεφάλαιο. Στο 4ο αναλύονται τα χρησιμοποιούμενα δεδομένα μας και η μεθοδολογία (ημερήσιες αποδόσεις 608 μετοχών από 19 διαφορετικούς κλάδους του London Stocks Exchange), ενώ στο 5ο παρουσιάζονται τα αποτελέσματα του εμπειρικού σκέλους της μελέτης και στο 6ο ολοκληρώνεται αυτή, μέσω της εξαγωγής των αντίστοιχων συμπερασμάτων.