Τεχνολογία, αναβλητικότητα, αποδοτικότητα : μια τριαδική σχέση με θετική ή αρνητική συσχέτιση;

Abstract

Η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία διερευνά τη διασύνδεση μεταξύ τεχνολογίας, αναβλητικότητας και αποδοτικότητας στο σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον. Σκοπός της μελέτης είναι η διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η χρήση τεχνολογικών εργαλείων επιδρά στη ροπή των εργαζομένων προς την αναβλητικότητα και, συνακόλουθα, στην εργασιακή τους αποδοτικότητα. Στο θεωρητικό σκέλος επιχειρείται η εννοιολογική αποσαφήνιση των τριών μεταβλητών: η τεχνολογία εξετάζεται ως κοινωνικοτεχνικό σύστημα που αναδιαμορφώνει τη δομή και τις συνθήκες της εργασίας, η αναβλητικότητα προσεγγίζεται ως δυσλειτουργική συμπεριφορική έκφανση της αυτορρύθμισης, ενώ η αποδοτικότητα ορίζεται ως μέτρο οργανωσιακής επίδοσης. Η ερευνητική προσέγγιση βασίστηκε σε ποσοτική μεθοδολογία, μέσω ερωτηματολογίου που διερεύνησε τη συσχέτιση των προαναφερθέντων παραμέτρων. Τα ευρήματα κατέδειξαν ότι η τεχνολογία διαθέτει αμφίσημο χαρακτήρα. Αφενός ενισχύει την αποδοτικότητα μέσω αυτοματοποίησης και επιτάχυνσης διαδικασιών, αφετέρου, η υπέρμετρη χρήση της δύναται να ευνοήσει την εμφάνιση ψηφιακής αναβλητικότητας, μειώνοντας την ικανότητα συγκέντρωσης και την εργασιακή συνέπεια. Διαπιστώθηκε, επίσης, αρνητική συσχέτιση μεταξύ αναβλητικότητας και αποδοτικότητας, γεγονός που αναδεικνύει τον κρίσιμο ρόλο της ορθολογικής αξιοποίησης της τεχνολογίας. Η μελέτη καταλήγει ότι η τεχνολογία δεν συνιστά εγγενώς παράγοντα αύξησης της αποδοτικότητας, αλλά εργαλείο του οποίου η συμβολή εξαρτάται από το επίπεδο αυτορρύθμισης και την οργανωσιακή κουλτούρα. Προτείνονται, τέλος, πρακτικές κατευθύνσεις για την ενίσχυση της συγκέντρωσης, τη μείωση των ψηφιακών περισπασμών και την ανάπτυξη πολιτικών που εναρμονίζουν την τεχνολογική καινοτομία με την ψυχολογική ευημερία των εργαζομένων.