Πιστωτικός κίνδυνος και πρακτορεία επιχειρηματικών απαιτήσεων (factoring). Η περίπτωση του factoring χωρίς δικαίωμα αναγωγής

Abstract

Η έννοια του κινδύνου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τρόπο με τον οποίο παίρνονται οι επιχειρηματικές αποφάσεις. Ένα μεγάλο μέρος των χρηματοδοτήσεων των τραπεζών αλλά και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων αποτελούν οι επιχειρηματικές χρηματοδοτήσεις, για την κάλυψη των αναγκών των επιχειρήσεων σε κεφάλαιο κίνησης αλλά και την υλοποίηση επενδύσεων. Όμως, με δεδομένο τον πιστωτικό κίνδυνο, πριν υπογραφούν οι συμβάσεις πιστοδότησης, οι επιχειρήσεις περνούν από ενδελεχή έλεγχο προκειμένου να ελεγχθεί η πιστοληπτική τους ικανότητα ή η πιθανότητα πτωχευσής τους, με σκοπό να διευρευνηθεί αν υπάρχει κίνδυνος αθέτησης της υπόσχεσής τους. Επιπλέον η δραστηριοποίηση των επιχειρήσεων σε ένα διεθνές περιβάλλον με ευμετάβλητες συνθήκες επηρεάζει σημαντικά τη λειτουργία τους και τη χρηματοοικονομική τους θέση, γεγονός που καθιστά επιτακτική την ανάγκη για άμεση αξιολόγησή και εκτίμηση της πιθανότητας πτώχευσής τους από τους πιστωτές. Η παρούσα διπλωματική εργασία εστιάζει σε επιχειρήσεις, οι απαιτήσεις των οποίων εκχωρούνται σε Eταιρείες Πρακτορείας Επιχειρηματικών Απαιτήσεων (Factoring) και εκτιμάται η πιθανότητα πτώχευσής τους με εφαρμογή του κανονικού υποδείγματος πιθανότητας (Probit Model). Χρησιμοποιούνται δεδομένα από χρηματοοικονομικές καταστάσεις που έχουν δημοσιευθεί κατά το διάστημα 2013 – 2020. Σκοπός της διπλωματικής είναι να αποτελέσει εργαλείο λήψης αποφάσεων για τους factors, πριν αυτοί αποφασίσουν να προχωρήσουν σε χρηματοδότηση απαιτήσεων των πελατών τους.