Θρησκευτικός τουρισμός

Abstract

Το νεαρό της ηλικίας του όρου <<θρησκευτικός τουρισμός>> που χρονολογείται μόνον απ΄ τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν πρέπει να σκιάζει το γεγονός ότι, το κοινωνικό φαινόμενο που σήμερα ονομάζουμε θρησκευτικό τουρισμό, λαμβάνει χώρα από πολύ ενωρίτερα στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι το ζήτημα της ανάπτυξης και προώθησης του θρησκευτικού τουρισμού τόσο στην Ελλάδα ( που έχει τον Άγιο Χριστόφορο ξεχωριστό Άγιο για τους ταξιδιώτες και Όσιο Σαμψών ως προστάτη των ξενοδόχων ) όσο και στην αλλοδαπή ( όπου συχνά έχει αναπτυχθεί ως κύρια τουριστική δράση κάποιων περιοχών ) μόλις τώρα αρχίζει να ερευνάται. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στο γεγονός ότι μόνο όταν υπάρχει πολιτιστική ωριμότητα δέχεται ένα άτομο ή μια κοινωνία να έλθει σε επαφή, να γίνει πολιτιστικός κοινωνός και να υπάρξει σε ανθρωπογενές περιβάλλον διάφορων, κατά τεκμήριο, πολιτιστικών πρακτικών από τις δικές του. Πρόκειται για μια σχέση που η ρίζα χάνεται στα βάθη των αιώνων, εκεί που αρχίζουν και τερματίζουν οι πολιτισμοί. Μια σχέση που απασχολεί όλο τον κόσμο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του και σε όλες τις εποχές. Μια σχέση που απασχολεί τόσο το άτομο ξεχωριστά το καθένα όσο την επιστήμη και την έρευνα γενικότερα. Όπως γίνεται σαφές αυτή η αλληλεξάρτηση της θρησκείας και του ανθρώπου εφόσον απασχολεί τα γνωστικά επίπεδα του ανθρώπου είναι δυνατόν να ενδιαφέρει και την επιχειρηματική δραστηριότητα που διαμορφώνουν αυτά. Στην εργασία αυτή γίνεται προσπάθεια ανάδειξης της αναγκαιότητας του θρησκευτικού τουρισμού, της δυνατότητα παράτασης της τουριστικής περιόδου που είναι φυσικό να διαμορφώσει ως σημαντικό κεφάλαιο την εναλλακτική αυτή μορφή τουρισμού για την Ελλάδα.