Η διαχείριση του κόστους της φαρμακευτικής δαπάνης στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία

Abstract

Η παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αποτελεί ένα από τα βασικά μελήματα των κυβερνήσεων παγκοσμίως καθώς και ένα από τα βασικά έξοδα στον ετήσιο προϋπολογισμό τους. Ο δε κλάδος της υγείας συνεισφέρει ένα σημαντικό κομμάτι του ΑΕΠ στις εθνικές οικονομίες. Οι αυξητικές τάσεις των δαπανών υγείας και ο περιορισμός του κόστους αποτελούν μια από τις βασικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις παγκοσμίως. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η πρόσφατη οικονομική κρίση κατέστησε ακόμα πιο επιτακτική την επίλυση του προβλήματος που δημιούργησαν τα διογκούμενα ελλείμματα και η κακοδιαχείριση του παρελθόντος. H παρούσα μελέτη θα επικεντρωθεί στη φαρμακευτική δαπάνη καταγράφοντας την υπέρμετρή αύξησή της τα χρόνια πριν την επιβολή του Μνημονίου, ενώ θα επιχειρήσει να παραθέσει τα μέτρα εκείνα που ελήφθησαν από την εκάστοτε κυβέρνηση μετά το 2009 με στόχο την ικανοποίηση της επείγουσας ανάγκης για εξορθολογισμό του κόστους που αφορά τα φάρμακα, και την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων που έχουν τεθεί στα πλαίσια του Δανειακού Προγράμματος. Μία τέτοια προσέγγιση ωστόσο δε θα είχε καμία βαρύτητα εάν δεν επιχειρούσε την εκτίμηση της επίπτωσης των ειλημμένων μέτρων στα μακροοικονομικά μεγέθη της χώρας, καθώς οποιαδήποτε προσπάθεια περιστολής των εξόδων στον κλάδο του φαρμάκου αναμένεται να συνοδεύεται από αντίστοιχες μειώσεις σε κύριες πηγές εσόδων για το κράτος όπως κυρίαρχα είναι η φορολογία (άμεσοι και έμμεσοι φόροι) αλλά και οι ασφαλιστικές εισφορές. Η αξιολόγηση των μέτρων συνηγορούν στην ανεπάρκεια των πολιτικών που έχουν υιοθετήσει οι κυβερνήσεις καθώς αποδεικνύεται ότι το κέρδος από τη μείωση του κόστους της φαρμακευτικής δαπάνης αναιρείται από τη μείωση των δημοσιονομικών εσόδων. Καθίσταται επομένως επιτακτική η επιβολή νέων, αναθεωρημένων μέτρων που να ενσωματώνουν νέες προσεγγίσεις ικανές να εξασφαλίσουν μακροπρόθεσμα οφέλη για την ελληνική οικονομία αποφεύγοντας την παγίδα της αυστηρής περιστολής των εξόδων που ναι μεν διευκολύνει την άμεση επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί για τη φαρμακευτική δαπάνη, ωστόσο αγνοεί τις γενικότερες επιπτώσεις στον κλάδο της φαρμακοβιομηχανίας και τη συνεισφορά αυτής στα μακροοικονομικά μεγέθη.