Κλινικά και δημογραφικά χαρακτηριστικά ασθενών με νόσο Πάρκινσον που υποβάλλονται σε χειρουργική θεραπεία της νόσου

Abstract

Η εν τω βάθει εγκεφαλική διέγερση είναι μία επεμβατική μέθοδος για την αντιμετώπιση της νόσου του Πάρκινσον. Χρησιμοποιείται σε ασθενείς που έχουν σοβαρή κινητική αναπηρία στη φάση “Off’ και ταυτόχρονα, είναι ανεξάρτητοι κινητικά στη φάση “On”. Θεωρείται προτιμότερη μέθοδος από τη χειρουργική με επιλεκτική πρόκληση βλάβης, καθότι δεν προκαλεί μόνιμη βλάβη στους εγκεφαλικούς ιστούς, μειώνει τη λήψη ισοδύναμων λεβοντόπας μετεγχειρητικά και τα ευεργετικά της συμπτώματα διαρκούν περισσότερο. Είναι μια σχετικά καινούργια χειρουργική μέθοδος η οποία εγκρίθηκε από την FDA (Food and Drug Administration) για την αντιμετώπιση της νόσου μόλις το 2002 και εφαρμόστηκε στην Ελλάδα πολύ πρόσφατα. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η στατιστική μελέτη κλινικών και δημογραφικών μετρήσεων 22 ασθενών με τη νόσο του Πάρκινσον που χειρουργήθηκαν με τη μέθοδο της εν τω βάθει εγκεφαλικής διέγερσης στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού. Οι 11 από αυτούς είχαν καλή απόκριση ενώ οι υπόλοιποι 11 είχαν κακή απόκριση στην επέμβαση. Αρχικά, γίνεται μια εισαγωγή όπου περιγράφουμε τα δεδομένα μας. Κατόπιν, δίνονται κάποια στοιχεία για τη νόσο του Πάρκινσον και τη χειρουργική αντιμετώπισή της. Έπειτα, παρουσιάζεται η περιγραφική στατιστική ανάλυση των μεταβλητών και στη διενέργεια κάποιων βασικών στατιστικών ελέγχων. Στη συνέχεια, χρησιμοποιούνται μέθοδοι της πολυμεταβλητής στατιστικής ανάλυσης, όπως η ανάλυση κατά συστάδες και η διαχωριστική ανάλυση, για να διακριθούν σε ποια πεδία διαφέρουν οι ασθενείς με καλή απόκριση από αυτούς με κακή. Διερευνάται η ταξινόμηση των καλύτερων θέσεων τοποθέτησης του ηλεκτροδίου με τη μέθοδο Bradley-Terry. Τέλος, χρησιμοποιούνται γραμμική παλινδρόμηση για την πρόβλεψη της κλίμακας UPDRS μετεγχειρητικά και λογιστική παλινδρόμηση για να εξετάσουμε ποιες μεταβλητές επηρεάζουν περισσότερο την πιθανότητα ο ασθενής να ανήκει στην ομάδα με κακή απόκριση στην εγχείρηση.