Διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού στο δημόσιο τομέα: Οργανισμός Εργατικής Εστίας

Abstract

«Και σκαφτιάς ακόμη να ’σαι, στην τέχνη σου δεν προκόβεις ποτέ αν ο μόχθος σου δεν είναι λυτρωμός σου. Αυτό δύσκολα το νιώθει η σημερινή άμυαλη εποχή μας, η εποχή των τυφλοπόντικων, η εποχή των ανθρώπων, που τους δόθηκαν μάτια και τα αχρήστευσαν μονάχοι τους. Επειδή είναι ανάγκη να μάθουμε μια τέχνη καλά, ξεγελιόμαστε και πιστεύουμε πως η μάθηση και μόνη εξαντλεί την τέχνη. Και επειδή φυσικά, η τέτοια κατάσταση δε μας λυτρώνει, περιορίζουμε την έννοια του λυτρωμού σε μια πολύ βιοτική εξασφάλιση και μεταβάλλουμε την τέχνη μας σ’ επάγγελμα βιοποριστικό. Έτσι, φθάνουμε στον αντίθετο παρονομαστή: δουλεύουμε για να ζούμε, αντί να ζούμε για να δουλεύουμε. Δουλεύουμε για να ζούμε μια ζωή κενή κι ανούσια, αντί να ζούμε για να δώσουμε περιεχόμενο στην ύπαρξή μας. Η δουλειά και ο λυτρωμός του γιατρού δεν είναι να διαγνώσει απλώς την αρρώστια και να σταυρώσει έπειτα τα χέρια, συνιστώντας ορισμένα τυπικά φάρμακα. Λυτρωμός, εφόσον σκοπός και τέχνη του είναι να κτυπά την αρρώστια, λυτρωμός του είναι να επεισέλθει στον ίδιο το χαρακτήρα του ασθενή και να βρει τον ιδιαίτερο τρόπο, που θα χτυπηθεί η ιδιότυπη της αρρώστιας εκδήλωση» Φ. Πολίτης. Από τέτοιους «γιατρούς» - δημόσιους υπαλλήλους έχει ανάγκη η Δημόσια Διοίκηση της πατρίδας μας. Από πολίτες που να γνωρίζουν καλά ότι η παιδαγωγική δύναμη της εργασίας οδηγεί στην ψυχική καλλιέργεια του ανθρώπου, μορφώνει και εξευγενίζει, αναπτύσσει και συνειδητοποιεί αίσθημα της ευθύνης, διαπλάθει και σφυρηλατεί το χαρακτήρα, καθιστά το άτομο ωφέλιμο στην κοινωνία, μορφώνει στο άτομο την ορθή συμπεριφορά και σχέση του με τους άλλους ανθρώπους, δίνει την ηθική ικανοποίηση της χαράς της δημιουργίας και το οδηγεί στην ηθικοποίησή του, δίνει περιεχόμενο στην ζωή του, πίστη στον εαυτό μας, σεβασμό στο μόχθο και την περιουσία του άλλου, να γίνουν πραγματικοί άνθρωποι, που βγαίνουν από το ατομικό κέλυφος, αποβάλλουν φιλαυτία και θέτουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία κοινωνικών σκοπών όπως ακριβώς υποδηλώνουν και οι λέξεις: δημόσιος υπάλληλος. Η παροχή υπηρεσιών υψηλής ποιότητας είναι στόχος κάθε σύγχρονης πολιτείας. Με δεδομένη τη μετάβαση που σταδιακά έχει επέλθει και στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, η οποία από μια αγροτική οικονομία πριν λίγες μόνο δεκαετίες έχει πλέον μετατραπεί σε μια οικονομία υπηρεσιών, είναι φυσικό το θέμα της ποιότητας των υπηρεσιών να αποτελεί σημαντικότατο ζήτημα για την πρόοδο της χώρας. Στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο, ανταγωνιστικό περιβάλλον, η ικανότητα τόσο του ιδιωτικού όσο και δημόσιου τομέα να παρέχουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ευόδωση οποιασδήποτε προσπάθειας. Ιδίως για τη δημόσια διοίκηση, η ανάπτυξη και παροχή υπηρεσιών ποιότητας αποτελεί προϋπόθεση για την αποτελεσματική προαγωγή του δημοσίου συμφέροντος με την ευρεία έννοια του όρου καθώς οι αποφάσεις και πράξεις της διοίκησης είναι αυτές που δίνουν και το ρυθμό στον οποίο κινείται ο ιδιωτικός τομέας. Ωστόσο, αν και η θέση αυτή εύκολα θα εύρισκε απήχηση, θεωρητικά, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η έννοια της ποιότητας δείχνει να παραμένει ένα είδος δύσκολα προσεγγίσιμου αινίγματος. Κάποιες από τις πτυχές του αινίγματος αυτού αποσκοπεί να διερευνήσει η παρούσα εργασία.