Ελέγχοντας την υπόθεση της υπερβολικής αντίδρασης των επενδυτών στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών

Abstract

Η υπόθεση της Υπεραντίδρασης, ερευνάται σε ένα δείγμα μετοχών που διαπραγματεύονται στην ελληνική χρηματιστηριακή αγορά για το χρονικό διάστημα Ιανουάριος 1999 έως Δεκέμβριος 2009. Βάσει του συγκεκριμένου φαινομένου, αν οι χρηματιστηριακές τιμές μετοχών υπεραποδίδουν συστηματικά ως αποτέλεσμα της υπερβάλλουσας αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας, οι αναστροφές των τιμών τους μπορούν να προβλεφθούν από τις παρελθούσες αποδόσεις. Με αυτό τον τρόπο μια στρατηγική αγοράς μετοχών που στο παρελθόν είχαν παρουσιάσει χαμηλές αποδόσεις και πώλησης μετοχών που στο παρελθόν είχαν παρουσιάσει υψηλές αποδόσεις - contrarian strategy- μπορεί να αποδειχθεί κερδοφόρα. Ως δείγμα στην παρούσα μελέτη, χρησιμοποιούνται μετοχές με συνεχή διαπραγμάτευση και ταυτόχρονα αποκλείονται νεοεισερχόμενες προς διαπραγμάτευση μετοχές. Οι αποδόσεις των μετοχών είναι εβδομαδιαίες και προσαρμοσμένες στην αγορά. Κατά τις 10 ετήσιες περιόδους ελέγχου που δημιουργούνται, παρατηρείται αναστροφή των ετήσιων αποδόσεων, ήτοι το χαρτοφυλάκιο που συμπεριλαμβάνει τις μετοχές χαμηλότερης απόδοσης - «ζημιογόνο» χαρτοφυλάκιο - υπερτερεί του χαρτοφυλακίου που συμπεριλαμβάνει τις μετοχές υψηλότερης απόδοσης- χαρτοφυλάκιο «νικητής». Εντούτοις, τα αποτελέσματα δεν είναι τελικά στατιστικά σημαντικά ώστε να υποστηριχθεί η ισχύς του φαινομένου της Υπεραντίδρασης. Επιπρόσθετα, η ισχύς του φαινομένου εξετάζεται στην ιταλική, ισπανική και ιταλική χρηματιστηριακή αγορά, όπου και πάλι τα ευρήματα δεν υποστηρίζουν την ισχύ του φαινομένου της Υπεραντίδρασης.