Η φαρμακευτική νομοθεσία και πολιτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ελλάδα

Abstract

Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η εξέταση της φαρμακευτικής νομοθεσίας και πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ελλάδα. Ειδικότερα, οι κύριοι στόχοι της επικεντρώνονται στην κατανόηση βασικών εννοιών και πολιτικών που αφορούν τον τομέα της υγείας και του φαρμάκου και συγκεκριμένα περιλαμβάνουν:

α) την κατανόηση της έννοιας της υγείας καθώς και την παρουσίαση των βασικότερων προκλήσεων που αυτή αντιμετωπίζει στην σύγχρονη εποχή,

β) την παρουσίαση και την ανάλυση των βασικών εργαλείων οικονομικής αξιολόγησης,

γ) τη χαρτογράφηση του ευρωπαϊκού θεσμικού πλαισίου των φαρμάκων συμπεριλαμβανομένων των διαδικασιών έγκρισης, τιμολόγησης και αποζημίωσής τους,

δ) την καταγραφή του σημαντικού ρόλου του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (EMA) και των συνεργασιών του σε διεθνές επίπεδο,

ε) τη μελέτη του ελληνικού συστήματος υγείας, της φαρμακευτικής πολιτικής και νομοθεσίας, συμπεριλαμβανομένων των μηχανισμών ελέγχου της φαρμακευτικής δαπάνης (clawback, rebate) και των καθυστερήσεων πρόσβασης των ασθενών σε νέα φάρμακα και στ) την παρουσίαση των κύριων χαρακτηριστικών της φαρμακευτικής αγοράς που την διαφοροποιούν από τις λοιπές αγορές της οικονομικής δραστηριότητας.

Η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για την συγγραφή της εργασίας βασίστηκε σε βιβλιογραφική και κανονιστική ανασκόπηση. Μέσω της βιβλιογραφικής ανασκόπησης, μελετήθηκαν βιβλία και επιστημονικά άρθρα ενώ μέσω της κανονιστικής ανασκόπησης έγινε εκ βάθους μελέτη του ευρωπαϊκού και ελληνικού κανονιστικού πλαισίου που ρυθμίζει την αγορά φαρμάκου.

Η εργασία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η φαρμακευτική πολιτική στην Ευρώπη διαμορφώνεται προς ένα πιο συλλογικό μοντέλο, μέσω της προσπάθειας πλήρους εναρμόνισης σε βασικά εργαλεία. Στην Ελλάδα, εντοπίζονται θεσμικές αδυναμίες που οδηγούν στην καθυστέρηση καινοτόμων φαρμάκων στην εθνική αγορά, ενώ επισημαίνεται η ανάγκη για σοβαρές μεταρρυθμίσεις και αύξηση της δημόσιας χρηματοδότησης στο τομέα της υγείας και του φαρμάκου προκειμένου η φαρμακευτική πολιτική να δρα ως εργαλείο ανάπτυξης της δημόσιας υγείας και όχι απλά ως μηχανισμός δημοσιονομικής άμυνας.