Πως μεταβλήθηκαν οι επιχειρησιακές δραστηριότητες του ΝΑΤΟ μετά τον βομβαρδισμό της Σερβίας το 1999 : μία συγκριτική ανάλυση

Abstract

Το ΝΑΤΟ αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς σταθεροποιητές της διεθνής σκηνής. Η συμμετοχή πολλών και ισχυρών κρατών στη συμμαχία έχει δώσει αρμοδιότητες στον οργανισμό να διαχειρίζεται κρίσεις και να λειτουργεί συμπληρωματικά σε επιχειρήσεις στρατιωτικού και μη περιεχομένου. Μία από αυτές τις κρίσεις που αποφάσισε να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ ήταν και οι αυθαιρεσίες του Μιλόσεβιτς εις βάρος του Μουσουλμανικού πληθυσμού στην περιοχή του Κοσσυφοπεδίου. Ο τρόπος με τον οποίο το ΝΑΤΟ διαχειρίστηκε το πρόβλημα, καταλήγοντας στον βομβαρδισμό της Σερβίας τον Απρίλιο του 1999, χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, γέννησε ερωτήματα για τις ευθύνες που μπορεί να έχει ένας διεθνής οργανισμός καθώς και για την ανάγκη ύπαρξης μίας τέτοιας συμμαχίας. Η παρούσα διπλωματική προσπαθεί να αναλύσει την σειρά λαθών που οδήγησαν στην τελική απόφαση του βομβαρδισμού.

Μία συγκριτική ανάλυση παρουσιάζεται στην παρακάτω εργασία, εξετάζοντας την συμμετοχή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, ξεκινώντας από την επομένη της τραγικής τρομοκρατικής ενέργειας στους Δίδυμους Πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Με αυτό τον τρόπο, μπορεί να γίνει αντιληπτή η διαφορά στον τρόπο διαχείρισης της κάθε επιχείρησης τόσο στην οργάνωση όσο και στην εκτέλεση των σχεδίων.

Η βιασύνη κινήσεων, η αδικαιολόγητη επιπολαιότητα, η άρνηση διπλωματικής επίλυσης και τέλος η παράνομη ενέργεια του βομβαρδισμού λειτούργησαν καταλυτικά στο να συνειδητοποιήσει ο οργανισμός τον πραγματικό του ρόλο στη διεθνή σκηνή. Η στροφή στον τρόπο διαχείρισης κρίσεων που διαφαίνεται στην αμέσως επόμενη χρονικά επιχείρηση δημιουργεί την εντύπωση πως το ΝΑΤΟ μαθαίνει από τα λάθη του και μπορεί να προσαρμοστεί στις περιστάσεις.

Η αποτυχία του ΝΑΤΟ στην επιχείρηση στο Αφγανιστάν δεν μειώνει την σημασία της παρουσίας του στην περιοχή. Απλώς δημιουργεί το ερώτημα της οριοθέτησης των στόχων και των λειτουργειών μίας αμυντικής/στρατιωτικής συμμαχίας, η οποία όχι μόνο ξεπέρασε τα σύνορα της αλλά υπερέβη και των αρμοδιοτήτων της. Το μόνο που μένει να μάθουμε είναι αν και αυτή η επιχείρηση αποτέλεσε μάθημα για τον οργανισμό, κάτι που θα φανεί στο τρόπο που θα διαχειριστεί τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας καθώς κα την κρίση στην Μέση Ανατολή με κύριους ενορχηστρωτές το Ισραήλ και το Ιράν.