Environmental pollution and its consequences on marine biodiversity in areas beyond national jurisdiction

Abstract

Η συνεχής εκμετάλλευση των θαλάσσιων πόρων έχει οδηγήσει τους επιστήμονες και τη διεθνή κοινότητα να επιστήσουν την προσοχή τους στο ζήτημα της βιωσιμότητας της υφιστάμενης κατάστασης. Το ισχύον καθεστώς αποδεικνύεται συχνά ανίκανο να προστατεύσει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι ωκεανοί, ιδίως στις περιοχές που έχουν χαρακτηριστεί ως πέραν της εθνικής δικαιοδοσίας (ABNJ). Τα οργανωτικά πλαίσια επιδιώκουν να διευρύνουν τους στόχους τους για τη σωστή διατήρηση της θαλάσσιας βιοποικιλότητας στις ABNJ, ακόμη και αν οι υφιστάμενοι νόμοι και οι κατευθυντήριες γραμμές που αναγνωρίζονται από τον ΙΜΟ μπορούν να καθορίσουν μια ρεαλιστική αρχική στρατηγική για τη διατήρηση της θαλάσσιας βιοποικιλότητας. Κατά συνέπεια, τα παραθαλάσσια κράτη κατανοούν την απαίτηση για πιο βιώσιμες διασυνοριακές μεθόδους για την κάλυψη του διεθνούς χάσματος μεταξύ της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και των θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών (ΠΠΠ) που υπόκεινται στο συγκεκριμένο νομικό σύστημα που προβλέπεται στη Σύμβαση UNCLOS. Η παρούσα διατριβή ασχολείται με τα νομικά πλαίσια που θεσπίστηκαν για την προστασία της ΑΒΝΖ από κινδύνους που προκαλούνται κυρίως από τον άνθρωπο και για την ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου της BBNJ. Θα επισημάνουμε πώς τα κράτη μπορούν να προβούν σε ουσιαστικές και άμεσες αλλαγές δεδομένης της τρέχουσας κλιματικής αλλαγής και της περιβαλλοντικής καταστροφής. Τα κράτη θα πρέπει να συνεργαστούν με στόχο τη συλλογική προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας- ενώ θα επωφεληθούν από τη σταθερότητα της οικονομίας τους. Το διεθνές τελικό όραμα είναι να επιτευχθούν οι στόχοι που έχουν τεθεί μέχρι το 2050.