Διαιτησία και διαμεσολάβηση, ως εναλλακτική επίλυση διαφορών

Abstract

Η διαιτησία και η διαμεσολάβηση αποτελούν τις δύο βασικότερες και δημοφιλέστερες εναλλακτικές μορφές επίλυσης διαφορών, βασικό χαρακτηριστικό των οποίων αποτελεί η αναζήτηση ιδιωτικής λύσης για την αντιμετώπιση των αναφυόμενων διαφορών με την ανάμιξη ενός τρίτου, ανεξάρτητου και αμερόληπτου προσώπου. Και οι δύο αυτοί θεσμοί προσφέρουν σημαντικά πλεονεκτήματα στα διάδικα μέρη, καθιστώντας την προσφυγή σε αυτές τις μεθόδους πιο ελκυστική από την δικαστική επίλυση των διαφορών, η οποία τα τελευταία χρόνια, λόγω των σημαντικών προβλημάτων χρόνου και κόστους που αντιμετωπίζει, έχει χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Η παρούσα εργασία διερευνά, σε θεωρητικό επίπεδο, μέσα από την ανασκόπηση της ελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας τη συμβολή των δύο αυτών θεσμών στην απονομή δικαιοσύνης, αρχικώς σε ένα γενικότερο πλαίσιο και εν συνεχεία στο χώρο της ναυτιλίας. Τα αποτελέσματα καταδεικνύουν ότι ενώ ο θεσμός της διαιτησίας έχει εδραιωθεί στη ναυτιλία ως εναλλακτική μέθοδος επίλυσης διαφορών, τα τελευταία χρόνια η διαμεσολάβηση αρχίζει να κερδίζει έδαφος στις ναυτιλιακές διαφορές, και αναμένεται να κερδίσει ακόμα περισσότερο μετά την εφαρμογή της Σύμβασης της Σιγκαπούρης. Η μελέτη αυτή απαρτίζεται από πέντε κεφάλαια, τα οποία θα παρουσιάσουν στον αναγνώστη τις έννοιες και τα κυριότερα χαρακτηριστικά των δύο αυτών θεσμών, εστιάζοντας στον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζονται στο χώρο της ναυτιλίας.