Το «αφανές χρέος» των συντάξεων και η μακροχρόνια δημοσιονομική σταθερότητα

Abstract

Η γήρανση του πληθυσμού, ιδιαίτερα στις ανεπτυγμένες χώρες, εντείνει την κρίση στα οικονομικά των διανεμητικών συνταξιοδοτικών σχημάτων, επιβαρύνοντας τα πρωτογενή δημοσιονομικά αποτελέσματα των χωρών. Τούτοι διότι, η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των διανεμητικών σχημάτων βασίζεται στην εισφοροδοτική ικανότητα των μελλοντικών γενεών. Οι επερχόμενες δυσμενείς δημογραφικές εξελίξεις στον πληθυσμό αναμένεται να αυξήσουν τις μεταβιβαστικές πληρωμές του κράτους προς το ασφαλιστικό σύστημα. μετατρέποντας σταδιακά τις αφανείς κυβερνητικές συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις σε δημόσιο χρέος, με την προϋπόθεση ότι δεν αλλάζει το ισχύον πλαίσιο για τις εισφορές και/ή τις παροχές. Ως αφανές χρέος των συντάξεων ορίζεται η αύξηση της παρούσας αξίας της καθαρής κυβερνητικής δαπάνης για συντάξεις, η οποία εκτιμάται κάτω από την υπόθεση ότι τα τρέχοντα επίπεδα φορολογίας και οι τρέχουσες πολιτικές θα διατηρηθούν στο μέλλον. Το αφανές χρέος των συντάξεων αποτελεί ένα κρίκο στην αλυσίδα που συνδέει το δημόσιο χρέος, την δημογραφία, την κοινωνική ασφάλιση, την μακροοικονομική επιστήμη, την πολιτική οικονομία, τις αγορές εργασίας και κεφαλαίου, όπως και την εγχώρια παραγωγή και ενεργό ζήτηση. Στην παρούσα εργασία επιχειρούμε να διερευνήσουμε την σχέση του αφανούς συνταξιοδοτικού χρέους με κάθε έναν από τους παράγοντες της προηγούμενης αλυσίδας, όπως και την επίδραση του στην δημοσιονομική σταθερότητα.