Η εργαλειακή χρήση της Μεγάλης Ιδέας ως μέσο εσωτερικής νομιμοποίησης για την ελληνική υψηλή στρατηγική της περιόδου 1897-1909

Abstract

Η Μεγάλη Ιδέα αποτέλεσε ένα εν κρυπτώ αναπτυσσόμενο εθνικό όραμα από την εποχή ακόμα της πτώσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ανάμεσα στους Ελληνικούς πληθυσμούς. Η δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, με την απελευθέρωση μέσω της Επανάστασης του 1821 ενός μικρού στην αρχή μέρους των ιστορικά ελληνικών εδαφών, έδωσε βάση στη μετουσίωσή της σε ένα σαφές πολιτικό αφήγημα. Στην παρούσα εργασία αναπτύσσεται η ιστορία της εργαλειακής χρήσης της Μεγάλης Ιδέας, τόσο κατά την εκτενή περίοδο από την Οθωμανοκρατία έως τον «ατυχή» Ελληνοτουρκικό πόλεμο, όσο και κατά τη βασική περίοδο μελέτης, ανάμεσα στον προαναφερθέν πόλεμο και το Κίνημα στο Γουδί. Η εκτενής ανάλυση της χρήσης της Μεγάλης Ιδέας από τις πολιτικές δυνάμεις κατά τη χάραξη Υψηλής Στρατηγικής οδηγεί σε έναν βασικό διαχωρισμό των τρόπων αυτής της χρήσης ανάμεσα στη μικροπολιτική εκμετάλλευση της Μεγάλης Ιδέας για να νομιμοποιηθούν οι όποιες πολιτικές αποφάσεις και στην μετουσίωσή της σε βασικό πυλώνα της Εθνικής στρατηγικής, γύρω από τον οποίον χτίζονταν οι επιμέρους κρατικές πολιτικές.