Θεωρίες πάνω στον τραπεζικό ανταγωνισμό και την ανάληψη κινδύνου

Abstract

Ο βαθμός ανταγωνιστικότητας ενός τραπεζικού κλάδου και η επίδραση που επιφέρει στη συμπεριφορά των τραπεζών απέναντι στον κίνδυνο, έχει αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των Αρχών και αρκετών ακαδημαϊκών, ειδικά μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Η θεωρητική κατεύθυνση της βιβλιογραφίας έχει προτείνει τρεις κατευθύνσεις ως προς αυτή τη σχέση: i) o ανταγωνισμός οδηγεί σε ευθραυστότητα των τραπεζών (competition-fragility view), ii) ο ανταγωνισμός οδηγεί σε χρηματοοικονομική σταθερότητα των τραπεζών (competition-stability view) και iii) η αύξηση του ανταγωνισμού σε μία μονοπωλιακή αγορά οδηγεί σε λήψη χαμηλότερου επιπέδου κινδύνου ενώ σε μία πλήρως ανταγωνιστική αγορά οδηγεί σε λήψη μεγαλύτερου επιπέδου κινδύνου (υπόδειγμα MMR). Τα συμπεράσματα των εμπειρικών μελετών δεν προσφέρουν αποκλειστική στήριξη σε κάποια από τις τρεις κατευθύνσεις. Χρησιμοποιώντας ένα δείγμα 862 τραπεζών από χώρες της Ευρωζώνης για το χρονικό διάστημα 2011-2015, καταλήγουμε σε δύο νέα και ενδιαφέροντα συμπεράσματα: i) η σχέση τραπεζικού ανταγωνισμού και ανάληψης κινδύνου είναι μη-μονοτονική, διαφορετική από αυτή που προτείνει το MMR υπόδειγμα και ii) το επίπεδο ανεργίας αποτρέπει τις τράπεζες να λαμβάνουν επενδυτικές αποφάσεις υψηλού κινδύνου.