Αποτελεσματικότητα αμοιβαίων κεφαλαίων κάνοντας χρήση πολλαπλών μέτρων

Abstract

Τα αμοιβαία κεφάλαια είναι ένας πολύ χρήσιμος και λειτουργικός τρόπος διαχείρισης της κινητής περιουσίας. Κάθε επενδυτής μπορεί να πετύχει πολύ μεγάλη διασπορά ακόμη και με ένα σχετικά μικρό κεφάλαιο, ενώ παράλληλα μπορεί να επιλέξει το είδος και το συνδυασμό της επένδυσης που επιθυμεί αφού τα αμοιβαία κεφάλαια καλύπτουν το σύνολο των επιλογών που μπορεί κάθε επενδυτής να τοποθετήσει τα χρήματα του. Δίδεται η δυνατότητα να κάνει τοποθέτηση υψηλού ρίσκου και μεγάλης αναμενόμενης απόδοσης όπως π.χ. σε μετοχές εταιρειών ή χαμηλού ρίσκου και σχετικά χαμηλής απόδοσης, όπως σε ομολογίες και τραπεζικές καταθέσεις. Αυτό ακριβώς το ζήτημα της σχέσης κινδύνου απόδοσης είναι που απασχολεί τη συγκεκριμένη εργασία. Πολλοί ερευνητές έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα αυτό από το δεύτερο κιόλας μισό του προηγούμενου αιώνα, με πρώτο τον Markowitz, ο οποίος έθεσε τις βάσεις για το συγκεκριμένο πεδίο έρευνας. Έπειτα πολλοί ερευνητές προσπάθησαν να μετρήσουν ή να αποτιμήσουν την ακριβή αποδοτικότητα που έχουν οι τίτλοι στη βάση της σχέσης του ρίσκου και της απόδοσης, δηλαδή να κάνουν μετρήσιμη τη θεωρία του Markowitz, ούτως ώστε να γίνεται ευκολότερα η σύγκριση μεταξύ των διάφορων τίτλων. Το κύριο μέτρο που διακρίθηκε την εποχή εκείνη ήταν αυτό του Sharpe (1966) που έκανε μια απλή, αλλά πολύ έξυπνη σκέψη, δημιούργησε ένα λόγο που στον αριθμητή έβαλε την καθαρή απόδοση, δηλαδή την απόδοση του τίτλου μείον το επιτόκιο χωρίς κίνδυνο (riskfree) και στον παρανομαστή την τυπική απόκλιση της απόδοσης του τίτλου. Το μέτρο αυτό αν και έχει δεχθεί έντονη κριτική από μεταγενέστερους ερευνητές, κυρίως γιατί προϋποθέτει κανονικές κατανομές των αποδόσεων των ερευνώμενων περιουσιακών στοιχείων ή των χαρτοφυλακίων κάτι το οποίο πρακτικά είναι αδύνατο, ωστόσο έχει κατορθώσει να παραμείνει μέχρι και σήμερα ως το κύριο εργαλείο μέτρησης αποδοτικότητας που χρησιμοποιούν οι ερευνητές, οι μεγάλες εταιρείες επενδύσεων, ακόμα και τα μεγάλα δίκτυα ενημέρωσης επενδυτών. Οι σύγχρονοι ερευνητές έχουν προσθέσει στοιχεία στους δείκτες τους, όπως την ασυμμετρία, την κύρτωση, το Value at Risk προσπαθώντας να παρουσιάσουν πιο ακριβή αποτελέσματα. Το ζητούμενο όμως εδώ είναι αν αυτοί οι σύγχρονοι και πολύπλοκοι δείκτες δίνουν διαφορετικά αποτελέσματα στη μέτρηση της αποδοτικότητας και κατ’επέκταση στην κατάταξη των τίτλων από ότι οι παραδοσιακοί δείκτες.