Ιατρικός τουρισμός & πιστοποίηση μονάδων υγείας

Abstract

Ο ιατρικός τουρισμός είναι μία συνεχώς αναπτυσσόμενη οικονομική δραστηριότητα παγκοσμίως. Είτε αφορά σε ιατρικούς λόγους, είτε σε λόγους ευεξίας, η ζήτηση που εκδηλώνεται παρουσιάζει κάθε χρόνο αλματώδη αύξηση. Η Ελλάδα αναμφίβολα πρέπει να θέσει στα πλαίσια της προσπάθειας της για ανάκαμψη, ειδικότερα στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης, αναπτυξιακούς στρατηγικούς στόχους και να διδαχθεί από πρακτικές άλλων χώρων. Σύμφωνα με την υπάρχουσα βιβλιογραφία διαπιστώνεται μια σχετική σύγχυση αναφορικά με τους όρους «τουρισμός υγείας» , «ιατρικός τουρισμός», «τουρισμός spa», «θερμαλισμός», «ιαματικός τουρισμός», «τουρισμός ευεξίας». Στα πλαίσια του Ιατρικού Τουρισμού εντάσσεται η πλαστική χειρουργική, η οδοντιατρική, η οφθαλμολογία, η καρδιολογία, η ορθοπεδική, η θεραπεία καρκίνου, η φροντίδα προς νεφροπαθείς και οι μεταμοσχεύσεις οργάνων. Δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για το μέγεθος της αγοράς ιατρικού τουρισμού. Οι εκτιμήσεις ποικίλουν ευρέως μεταξύ κορυφαίων εταιριών παγκόσμιας εμβέλειας στον τομέα της έρευνας. Η παρούσα εργασία παρουσιάζει τις βασικές πτυχές αυτής της μορφής τουρισμού, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στους εμπλεκόμενους φορείς της διαδικασίας, ξεκινώντας από τους facilitators και φθάνοντας μέχρι και στους οργανισμούς πιστοποίησης των κλινικών. Ακόμη, συζητιέται το σύνολο των κινδύνων που υπάρχουν σε μία τέτοια δραστηριότητα, για την χώρα υποδοχής αλλά και τους ασθενείς που την επισκέπτονται Ως προς το θέμα της μετακίνησης, αυτή απαγορεύεται σε αρκετές περιπτώσεις ειδικά εάν το χειρουργείο είναι σοβαρό, οπότε και η επιστροφή στην πατρίδα είναι δύσκολη. Αποτελεί ευθύνη των ασθενών το να είναι σωστά πληροφορημένοι και να γνωρίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους σε σχέση με τον ιατρικό προορισμό που πρόκειται να επισκεφθούν. Πέρα από τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς, οι χώρες υποδοχής αντιμετωπίζουν κι αυτές μειονεκτήματα λόγω του ιατρικού τουρισμού, με βασικότερο ίσως το υψηλό κόστος για την ανάπτυξη των σχετικών υποδομών (εγκαταστάσεις, εξοπλισμός, προσωπικό) που στις περισσότερες περιπτώσεις αφαιρεί κονδύλια από άλλους τομείς.