Εξορθολογισμός στην παροχή υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης

Abstract

Τα δημόσια συστήματα υγείας των βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομικής βιωσιμότητας. Αφενός οι δαπάνες για την υγεία αποτελούν σημαντικό μέρος του Α. Ε. Π. κάθε χώρας και η τάση τους διεθνώς είναι αυξητική, αφετέρου οι προσπάθειες αύξησης της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας, καθώς κι εκείνες βελτίωσης της ορθολογικής διοίκησης και διαχείρισης των μονάδων παροχής υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης, δεν έχουν αποδώσει τα επιθυμητά οικονομικά αποτελέσματα. Τα τελευταία χρόνια, προτείνεται από πολλούς ερευνητές η εφαρμογή μέτρων εξορθολογισμού στην παροχή υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης (rationing in health care), ως μέτρο ελέγχου και περικοπής των δαπανών. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μέθοδο που βάζει φραγμούς στην προσφορά υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης σ' εκείνα τα περιστατικά όπου η ζήτηση για υπηρεσίες φροντίδας υγείας δεν κρίνεται ορθολογική. Πρακτικά, με αυτήν τη μέθοδο καθορίζεται 'ποια συνολική ποσότητα μιας συγκεκριμένης υπηρεσίας υγείας θα παρέχεται σε ποιους ασθενείς, με ποιο κόστος και υπό ποιες συνθήκες. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις συνεντεύξεις που διενεργήθησαν με ειδικούς του τομέα για τον εξορθολογισμό στην παροχή υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης στους καρδιολογικούς ασθενείς στην Ελλάδα, καταδεικνύουν ότι οι ειδικοί πιστεύουν πως δεν λαμβάνονται, προς το παρόν, τέτοια μέτρα ούτε υφίσταται ανάγκη να ληφθούν στο άμεσο μέλλον. Η εφαρμογή τέτοιων μέτρων θεωρείται θεμιτή μόνον υπό προϋποθέσεις, διότι οι θεμελιώδεις αρχές του ελληνικού Εθνικού Συστήματος Υγείας ( Ε.Σ.Υ. ) αποτελούν ανασχετικούς παράγοντες. Αποκαλύπτουν επίσης την άποψη των ειδικών πως πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη των πολιτών και πως οι καταλληλότεροι να λάβουν τέτοιες αποφάσεις είναι οι καρδιολόγοι ιατροί με κριτήρια ιεράρχησης προτεραιοτήτων, πρωτίστως, την κατάσταση της υγείας του ασθενή και, δευτερευόντως το αναμενόμενο όφελος για τον ασθενή από την απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή.