Νομολογία του ευρωπαϊκού δικαστηρίου και ελληνικές υποθέσεις επί περιουσιακών δικαιωμάτων

Abstract

Η εργασία αυτή αποτελεί μια μελέτη αντικείμενο της οποίας είναι η έννοια της ιδιοκτησίας καθώς και η προστασία αυτής. Μελετάται η έννοια της ιδιοκτησίας τόσο βάσει της Ελληνικής έννομης τάξης όσο και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Στόχος του συγκεκριμένου πονήματος είναι η κατανόηση της λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και ειδικότερα η λειτουργία του σε σχέση με το δικαίωμα της προστασίας της ιδιοκτησίας, το οποίο προβλέπεται από το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Σκοπός είναι να αποδειχθεί ότι, ο απλός πολίτης ενός κράτους, συγκεκριμένα της Ελλάδας, το οποίο έχει εναρμονιστεί με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είναι σε θέση να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την προάσπιση του παραπάνω δικαιώματος του κατόπιν της προηγούμενης προσφυγής του στα εθνικά δικαστήρια, τα οποία τον έχουν απογοητεύσει. Το ΕΔΔΑ εκδικάζει τόσο ατομικές όσο και διακρατικές προσφυγές. Συγκεκριμένα η αναγνώριση από την Ελλάδα της ατομικής προσφυγής ενώπιον του ΕΔΔΑ αποτέλεσε και αποτελεί σταθμό για την ενσωμάτωση της ΕΣΔΑ στην εσωτερική έννομη τάξη. Εν ολίγοις γίνεται κατανοητό ότι το ΕΔΔΑ είναι ένα ανεξάρτητο δικαστήριο συγκριτικά με τα εθνικά δικαστήρια, το οποίο είναι σε θέση να προστατεύσει τον πολίτη από τις αυθαιρεσίες του Ελληνικού Κράτους. Το ΕΔΔΑ δεν είναι σε θέση να τροποποιήσει αποφάσεις των εθνικών δικαστηρίων’ δεν είναι σε θέση να παρέμβει για λογαριασμό του προσφεύγοντος ενώπιον της δημόσιας αρχής. Το συγκεκριμένο γεγονός αποδεικνύεται από την μοναδική εξουσία του Δικαστηρίου να επιδικάζει αποζημίωση στον προσφεύγοντα εφόσον υφίσταται παραβίαση της ΕΣΔΑ.