Μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Ελλάδα και οι επιπτώσεις τους σε ειδικές ομάδες πληθυσμού

Abstract

Στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) θεωρούνται ως οι αποτελεσματικοί αλλά και οι ουσιαστικοί φορείς προσφοράς κοινωνικών υπηρεσιών, καθώς προωθούνται ακόμη και από τους επαγγελματίες κοινωνικής πρόνοιας του δημόσιου τομέα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών. Οι τελευταίοι, στην προσπάθεια τους να βρουν λύση στα ζητήματα των πολιτών, ωθούν τους εξυπηρετούμενους στο να αναζητήσουν αποτελεσματική βοήθεια από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Με αυτό τον τρόπο, μεταθέτουν τις ευθύνες αλλά και τις προσφερόμενες παροχές από τον Δημόσιο φορέα στις ΜΚΟ. Τις καθιστούν έτσι, στην αντίληψη των εξυπηρετουμένων, το μοναδικό φορέα που μπορεί να ανταποκριθεί αποτελεσματικά αλλά και άμεσα στα σημαντικά θέματα στέγασης, διατροφής και υγείας που τους ταλανίζουν. Η αύξηση της δύναμης των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, συνέπεια της εξασθένισης των εθνικών πολιτικών εξουσιών, επιβεβαιώνεται από την μελέτη των Γιανακούλη και Λαλουδάκη (2006). Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις μπορούν να λειτουργήσουν σε περιβάλλον αβεβαιότητας και αστάθειας, βασισμένες στη δύναμη του εθελοντισμού με περισσότερη ευελιξία και ελευθερία από ότι οι φορείς του δημοσίου τομέα, καλύπτοντας έτσι κενά που δεν είναι εφικτό να καλυφθούν από τους κυβερνητικούς φορείς. Δημιουργείται μια νέα πραγματικότητα στην οποία ο τρίτος τομέας παροχής κοινωνικών υπηρεσιών (εθελοντικές οργανώσεις, εκκλησία, ιδιωτική πρωτοβουλία, μη κυβερνητικές οργανώσεις) βρίσκεται στο προσκήνιο έναντι του Δημόσιου τομέα. Αποτελεί πρόκληση για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, βάσει του ασταθούς ελληνικού περιβάλλοντος, τόσο η επιβίωση τους, όσο και η δυνατότητα παροχής αξιοπρεπούς, άμεμπτης αλλά και συνάμα κοινωνικά ηθικής, προσφοράς βοήθειας προς τους μη έχοντες. Στην παρούσα διπλωματική εξετάζεται η δυνατότητα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων να παρέχουν ουσιαστική βοήθεια στον θιγόμενο πληθυσμό, βάσει των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ίδιες, λόγω της αύξησης του πληθυσμού που απευθύνεται σε αυτές. Ταυτόχρονα, μελετάται το κατά πόσο τίθεται σε προτεραιότητα ο σεβασμός της προσωπικότητας των αιτούμενων βοήθεια. Οι εξυπηρετούμενοι όταν απευθύνονται στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις δεν αποσκοπούν απλά στην κάλυψη των αναγκών τους σε υλικά αγαθά. Κυρίως, αναζητούν αξιοπρεπή και ανθρώπινη αντιμετώπιση καθώς η φτώχεια και η ένδεια, φέρει έντονο το αίσθημα κοινωνικής περιθωριοποίησης, μείωση της αυτοπεποίθησης ενώ επίσης δημιουργεί διαφόρων τύπων ψυχοσωματικά προβλήματα.