Η συνεχιζόμενη εκπαίδευση του προσωπικού ως παράγοντας υποκίνησης του ανθρώπινου δυναμικού: μελέτη περίπτωσης του νοσηλευτικού προσωπικού του Νοσοκομείου ¨Η Ευαγγελίστρια¨ Τρίπολης

Abstract

Σκοπός της παρούσας ερευνητικής εργασίας είναι η διερεύνηση των εκπαιδευτικών αναγκών του νοσηλευτικού προσωπικού του Παναρκαδικού νοσοκομείου Τρίπολης. Συγκεκριμένα, διερευνάται το ποσοστό των ατόμων που έχουν μετεκπαιδευτεί, ανάλογα με τη διοικητική τους βαθμίδα, η επιθυμία τους για μετεκπαίδευση και οι αντιλήψεις τους για τη συνεχιζόμενη εκπαίδευση, ως κίνητρο για τη βέλτιστη παραγωγή και απόδοσή τους στο χώρο της εργασίας τους. Επίσης, εξετάζεται εάν ο οργανισμός προβαίνει σε σχεδιασμούς εκπαιδευτικών προγραμμάτων και ποια είναι η μορφή τους. Καταγράφονται ακόμη τα μέσα που χρησιμοποιεί και τα κίνητρα που παρέχει για την παρακίνηση του νοσηλευτικού προσωπικού. Η ερευνητική εργασία χωρίζεται σε δυο ενότητες. Στην πρώτη ενότητα γίνεται μια βιβλιογραφική επισκόπηση του θέματος με κύριους άξονες : τη Νοσηλευτική Εκπαίδευση στην Ελλάδα (ορισμός, σκοπός, στάδια εξέλιξης και φορείς), την Υποκίνηση και τα Κίνητρα (θεωρίες, μέθοδοι και τεχνικές υποκίνησης, ρόλος κινήτρων), τη Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση (ορισμός, έννοια, σκοποί, μορφές αναγκαιότητα, κίνητρα), τα Εκπαιδευτικά Προγράμματα Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης (στόχοι, χαρακτηριστικά, περιοριστικοί παράγοντες). Στη δεύτερη ενότητα, η οποία περιλαμβάνει το ερευνητικό μέρος, γίνεται ανάλυση, ποσοστοποιήση και σύγκριση των αποτελεσμάτων, όπως αυτά προκύπτουν, από τα ερωτηματολόγια που δόθηκαν στο δείγμα της έρευνάς μας. Στο έβδομο κεφάλαιο της εργασίας παρουσιάζονται τα ευρήματα της έρευνας. Στο τελευταίο κεφάλαιο γίνεται εξαγωγή ορισμένων συμπερασμάτων και διατυπώνονται προτάσεις για την πραγματοποίηση προγραμμάτων, των οποίων κοινή συνισταμένη είναι η έννοια της δια βίου μάθησης / εκπαίδευσης. Οι κύριες διαπιστώσεις μας μπορούν να συνοψιστούν στο ότι ένα μικρό ποσοστό του νοσηλευτικού προσωπικού έχει μετεκπαιδευτεί, παρόλο που η αξία της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης, κρίνεται από τους ίδιους, ως ιδιαίτερα σημαντική. Επιπλέον, όσον αφορά τον οργανισμό, διαπιστώνεται η απουσία λειτουργικής ευελιξίας, η οποία επιτρέπει στους εργαζόμενους να εκπαιδεύονται και να αναπτύσσουν πολλαπλές ικανότητες.