Η θρησκεία ως εργαλείο ήπιας ισχύος στην εξωτερική πολιτική της Άγκυρας προς τη Μέση Ανατολή (2002-2010)

Abstract

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και η σύσφιξη δεσμών με κράτη της περιφέρειάς της έχουν προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις σε ακαδημαϊκούς και πολιτικούς. Η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας έχει προβληματίσει ιδιαίτερα τους παραδοσιακούς συμμάχους της στην «Δύση», οδηγώντας κάποιους να συγγράψουν έργα ακόμη και με συμβουλές για επαναπροσέγγιση με τον παλαιό φίλο και σύμμαχο. Το άνοιγμα της Τουρκίας προς τη Μέση Ανατολή, ειδικότερα, με μια σειρά πολιτικών πράξεων και ρητορικών τεχνασμάτων έχει συσπειρώσει υπέρ της μεγάλη μερίδα των Αράβων αλλά τα αποτελέσματα της πολιτικής της «ήπιας ισχύος» σε επίπεδο υψηλής πολιτικής και ουσιαστικής συμμαχίας των αραβικών χωρών παραμένει αδιαφανής. Στην εργασία επιχειρείται μία έρευνα επί του ρόλου της θρησκείας, και εν προκειμένω, του Ισλάμ, στις απόπειρες της Τουρκίας να κερδίσει τις «καρδιές και τα μυαλά» των Αράβων, καθώς και τα όρια αυτής της επιρροής. Θα γίνει έτσι μία προσπάθεια καταγραφής της θέσης αυτού του μέσου «ήπιας ισχύος» στην πολιτική στρατηγική της γείτονος, με τις συνέπειες, τα οφέλη και τους περιορισμούς που συναντά στην Μέση Ανατολή.