Ελληνική και τουρκική υψηλή στρατηγική κατά τη μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922)

Abstract

Αντικείμενο της μελέτης είναι η ανάλυση των διαστάσεων της υψηλής στρατηγικής της Ελλάδας και της Τουρκίας κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας (1919-1922), καθώς ο πόλεμος δεν είναι αποκλειστικά στρατιωτικό φαινόμενο, αλλά σχετίζεται και επηρεάζεται από την οικονομία, την εσωτερική πολιτική, τη διεθνή νομιμοποίηση και τη διπλωματία. Λαμβάνοντας δε υπόψη την περίφημη ρήση του Clausewitz «ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», συμπεραίνουμε ότι ο πόλεμος ως φαινόμενο των διεθνών σχέσεων διέπεται από τους σκοπούς που θέτει η πολιτική. Συνεπώς σε μία ένοπλη σύγκρουση σκοπός, πολιτική και κοινωνία είναι άρρηκτα συν-δεδομένα. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να προχωρήσει πέρα από την απλή περιγραφή των γεγονότων στην αποκάλυψη των παραγόντων που καθόρισαν την πορεία και την έκβαση της πιο πρόσφατης μαύρης σελίδας στην ιστορία του ελληνισμού. Για το λόγο αυτό στην εργασία, πέρα από την αντικειμενική παρουσίαση γεγονότων και συμπερασμάτων και την άντληση πληροφοριών από ιστορικές πηγές (πρωτογενείς και δευτερογενείς), γίνεται χρήση εργαλείων προερχόμενων από τη θεωρία των Διεθνών Σχέσεων και τη Στρατηγική Ανάλυση. Στη μελέτη αναλύονται τόσο οι δύο εμπόλεμες πλευρές (ελληνική και τουρκική), καθώς δεν υφίσταται στρατηγική ανάλυση άνευ αντιπάλου, όσο και τα συμφέροντα των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων της περιόδου που επηρέασαν την έκβαση της εκστρατείας.