Ο ρόλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην αντιμετώπιση οικονομικών κρίσεων : η περίπτωση της Ελλάδας

Abstract

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε λίγο πριν το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, συμπαρέσυρε πολλές οικονομίες, μεταξύ των οποίων και την ελληνική, η οποία ενώ αποτελεί μέρος της μεγαλύτερης οικονομικής, και όχι μόνο, ένωσης, αλλά και μέλος ενός από τα ισχυρότερα νομίσματα παγκοσμίως, αποδείχθηκε ιδιαίτερα ευάλωτη και κάθε άλλο παρά ισχυρή. Το πολύ μεγάλο ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά και χρέους, που η κρίση άφησε να διαφανεί, οδήγησε την οικονομική κατάσταση της χώρας σε αδιέξοδο. Η πίεση που ασκήθηκε για την εξεύρεση άμεσης λύσης, συνοδευόμενη από σενάρια όπως αυτό της άμεσης εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, προκάλεσαν τριγμούς και αναστάτωση στη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση της χώρας το 2009. Οι διαπραγματεύσεις ήταν συνεχείς και διεξάγονταν, κυρίως, με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η χώρα έπρεπε, σύμφωνα με τους περισσότερους, να καταφύγει άμεσα σε δανεισμό προκειμένου να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Τελικά, μετά από μήνες άκαρπων διαπραγματεύσεων και αδυναμίας εξεύρεσης άλλης λύσης, τέλη Απριλίου του 2010, ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοινώνει την προσφυγή της χώρας για δανεισμό στο ΔΝΤ και την Ε.Ε. Οι αντιδράσεις που προκάλεσε η απόφαση αυτή ήταν ποικίλες. Με το πέρασμα πια σχεδόν ενός έτους, οι αντιδράσεις αυτές και οι φωνές που ακούγονται, κυρίως από το εσωτερικό της χώρας και από τους πολίτες της, γίνονται όλο και πιο έντονες. Στο θέμα αυτό, αλλά και στο ρόλο, γενικώς, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην αντιμετώπιση των οικονομικών κρίσεων, εστιάζει η ανάλυση της παρούσας εργασίας. Σύμφωνα με το καταστατικό του, το ΔΝΤ αποτελεί ένα διεθνή οργανισμό, ο οποίος επιβλέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, παρακολουθώντας τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τα ισοζύγια πληρωμών και προσφέροντας οικονομική και τεχνική βοήθεια όταν αυτό του ζητηθεί. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο λειτουργεί για την ενίσχυση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας, τη διασφάλιση της οικονομικής σταθερότητας, τη διευκόλυνση του διεθνούς εμπορίου, την προώθηση υψηλών ποσοστών απασχόλησης και σταθερής οικονομικής ανάπτυξης και τη μείωση της φτώχιας σε ολόκληρο τον κόσμο.