Η διαιτησία στις εμπορικές συμβάσεις

Abstract

Επειδή οι ανθρώπινες ανάγκες είναι άπειρες ενώ οι παραγωγικοί πόροι για την αντιμετώπιση τους είναι περιορισμένοι αναφύεται το οικονομικό πρόβλημα. Το πρόβλημα συνίσταται στο πως θα χρησιμοποιηθούν οι περιορισμένοι πόροι για την ικανοποίηση των περιορισμένων αναγκών. Η εξειδίκευση της εργασίας και η απορρέουσα από αυτή αύξηση της αποτελεσματικότητας, και η δυνατότητα της ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών συντελούν στην αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος. Πωλητές και αγοραστές προκειμένου να εξασφαλίσουν τα αγαθά για την κάλυψη των αναγκών τους προσφεύγουν σε σύναψη συμφωνιών και συμβάσεων .Ουσιαστικά η αίσθηση του ρίσκου, που κρύβεται πίσω από κάθε αγορά, ωθεί τις δυο πλευρές στη χρήση συμβάσεων μέσω γραφειοκρατικών διαδικασιών και δεσμεύσεων. Πιστεύοντας ότι η σύμβαση θα αποτελέσει την ασπίδα προστασίας ενάντια στους κινδύνους της αγοράς, καταφεύγουν στη λύση αυτή προκειμένου να εξασφαλιστούν σε περίπτωση που ο ένας εκ των δύο δεν τηρήσει τα συμφωνηθέντα ή προβεί σε πράξεις που θέτουν σε κίνδυνο το αποτέλεσμα. Δένονται λοιπόν με όρους και περιορισμούς για την κάλυψη των αναγκών τους σε υλικά και υπηρεσίες. Πολλοί αγοραστές ωθούνται στη χρήση αυτού του εργαλείου, που αποκαλείται εμπορική σύμβαση, με την πεποίθηση ότι θα τους εξασφαλίσει την απαραίτητη νομική προστασία. Άλλοι πάλι φοβούμενοι τις γραφειοκρατικές διαδικασίες αλλά και το πρόσθετο κόστος αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν τις συμβάσεις και παραμένουν στα συμφωνητικά για την επίτευξη των στόχων τους. Για τους νομικούς, η σύμβαση είναι το τελικό στάδιο μιας σειράς αγοραστικών διαδικασιών και διαπραγματεύσεων που υλοποιούνται από την προμηθευτική μονάδα μιας επιχείρησης.