Natural gas infrastructures in Southeast Europe vis-à-vis 2030 climate targets

Abstract

Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τον ρόλο των υποδομών φυσικού αερίου στην ενεργειακή μετάβαση και στα σενάρια απεξάρτησης από τον άνθρακα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, με εστίαση στη Σερβία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Ελλάδα, λόγω της στρατηγικής και γεωπολιτικής σημασίας τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας, έχει δεσμευθεί να επιτύχει κλιματική ουδετερότητα έως το 2050. Στο πλαίσιο αυτό, η εργασία εξετάζει τον ρόλο του φυσικού αερίου ως μεταβατικού καυσίμου που μπορεί να συμβάλει στην απανθρακοποίηση της ηλεκτροπαραγωγής, προσφέροντας παράλληλα ευελιξία στα συστήματα τροφοδότησης ηλεκτρικής ενέργειας.

Τα αποτελέσματα της ανάλυσης καταδεικνύουν ότι η σταδιακή αντικατάσταση του άνθρακα από το φυσικό αέριο αποτελεί την πιο ρεαλιστική και οικονομικά αποτελεσματική επιλογή για τις χώρες της ΝΑ Ευρώπης, ιδίως δεδομένης της υφιστάμενης και επεκτεινόμενης υποδομής αερίου στη περιοχή. Οι υποδομές αυτές μπορούν στο μέλλον να υποστηρίξουν την ενσωμάτωση ανανεώσιμων αερίων, διευκολύνοντας τη μετάβαση σε ένα πλήρως απανθρακοποιημένο ενεργειακό σύστημα σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Συνολικά, η εργασία αποδεικνύει ότι οι υποδομές φυσικού αερίου της ΝΑ Ευρώπης διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στην επίτευξη των ευρωπαϊκών στόχων αποανθρακοποίησης. Η μετάβαση από τον άνθρακα στο φυσικό αέριο οδηγεί σε άμεση μείωση εκπομπών, ενισχύει την ασφάλεια εφοδιασμού, επιτρέπει μεγαλύτερη διείσδυση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και προωθεί την οικονομική ανάπτυξη στην περιοχή. Παράλληλα, η βαθμιαία εισαγωγή «πράσινων» και απανθρακοποιημένων αερίων, όπως το υδρογόνο και το βιομεθάνιο αναμένεται να αποτελέσει βασικό παράγοντα για την ολοκλήρωση της ενεργειακής μετάβασης και την επίτευξη του στόχου κλιματικής ουδετερότητας έως το 2050.