Ο γιατρός ως μάνατζερ κλινικής

Abstract

Η υγειονομική περίθαλψη αποτελεί έναν από τους πιο κρίσιμους και ευαίσθητους τομείς της κοινωνίας, όπου οι αλλαγές στις υποδομές, στον εξοπλισμό και στο ανθρώπινο δυναμικό είναι συνεχείς και ραγδαίες. Στο πλαίσιο αυτό, ο ρόλος του «παρόχου υπηρεσιών υγείας» έχει μεταβληθεί: ο γιατρός δεν θεωρείται πλέον μόνο κλινικός λειτουργός, αλλά και εν δυνάμει μάνατζερ. Η μετάβαση από την ατομική ιατρική πρακτική στα οργανωμένα νοσοκομειακά συστήματα ανέδειξε την ανάγκη για ηγεσία που συνδυάζει κλινικές και διοικητικές δεξιότητες. Η εργασία αυτή επιχειρεί να αναδείξει τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που προκύπτουν από την εμπλοκή των γιατρών σε διοικητικούς ρόλους. Μέσα από τη βιβλιογραφική ανάλυση, καταγράφονται τα οφέλη, όπως η αξιοπιστία, η γνώση του κλινικού περιβάλλοντος και η βελτίωση της ποιότητας υπηρεσιών, αλλά και οι περιορισμοί, όπως η έλλειψη διοικητικών δεξιοτήτων και η δυσκολία ισορροπίας ανάμεσα στον διπλό ρόλο του γιατρού–μάνατζερ. Η συμβολή της μελέτης έγκειται στο ότι συνθέτει τα διεθνή διδάγματα και τα τοποθετεί στο ελληνικό πλαίσιο, αναδεικνύοντας την ανάγκη για θεσμική στήριξη, εκπαίδευση στη διοίκηση και ανάπτυξη υβριδικών μοντέλων διοίκησης υγείας. Τα συμπεράσματα υπογραμμίζουν ότι η ενδυνάμωση των γιατρών σε ηγετικές θέσεις μπορεί να αποτελέσει στρατηγικό πλεονέκτημα για το Εθνικό Σύστημα Υγείας, εφόσον συνοδευτεί από κατάλληλες πολιτικές και αλλαγή κουλτούρας.