Strategic dialogue and democratic continuity : the role of the NATO Parliamentary Assembly in Greek–American relations

Papafilippou, Eirini; Παπαφιλίππου, Ειρήνη

dc.contributor.advisor	Tziampiris, Aristotle
dc.contributor.advisor	Τζιαμπίρης, Αριστοτέλης
dc.contributor.author	Papafilippou, Eirini
dc.contributor.author	Παπαφιλίππου, Ειρήνη
dc.date.accessioned	2025-11-04T11:11:44Z
dc.date.available	2025-11-04T11:11:44Z
dc.date.issued	2025-06
dc.identifier.uri	https://dione.lib.unipi.gr/xmlui/handle/unipi/18326
dc.description.abstract	Η ιδέα της ενεργούς συμμετοχής των Κοινοβουλευτικών της Συμμαχίας σε συλλογικές διαβουλεύσεις για τα προβλήματα της διατλαντικής συνεργασίας, πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του 1950 και πήρε σάρκα και οστά με τη δημιουργία της Ετήσιας Διάσκεψης των Κοινοβουλευτικών του ΝΑΤΟ το 1955. Η ίδρυση της Συνέλευσης αντικατόπτριζε την επιθυμία των νομοθετών να δώσουν υπόσταση στην αρχή της Συνθήκης της Ουάσιγκτον του 1949. Το ΝΑΤΟ αποτέλεσε την πρακτική έκφραση των θεμελιωδών πολιτικών και διατλαντικών συμμαχιών των δημοκρατιών. Η Συνθήκη της Ουάσιγκτον υπογράφηκε στις 4 Απριλίου 1949 από δώδεκα χώρες: Βέλγιο, Καναδά, Δανία, Γαλλία, Ισλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες. Με βάση τη Συνθήκη της Ουάσιγκτον, οι υπογράφοντες υιοθέτησαν τη σύσταση πολιτικής του George F. Kennan για την ανάσχεση της Σοβιετικής Ένωσης, έπειτα από το αναίμακτο πραξικόπημα που έφερε τους κομμουνιστές στην εξουσία στην Τσεχοσλοβακία το 1948. Παρόλο που η Τσεχοσλοβακία δεν αποτελούσε επίσημα μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, Αμερικανοί αξιωματούχοι ανησυχούσαν ότι οι Σοβιετικοί κομμουνιστές της χώρας αυτής θα επηρέαζαν καθοριστικά την εξωτερική της πολιτική. Εκείνη την περίοδο, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής άρχιζαν να θεωρούν μια επανεξοπλισμένη Γερμανία, ως αποτελεσματική γραμμή άμυνας έναντι πιθανών σοβιετικών επιδρομών στη Δυτική Ευρώπη. Η συνεργασία μεταξύ του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ) και της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ (ΚΣ ΝΑΤΟ), ενισχύθηκε περαιτέρω τον Δεκέμβριο του 1969, όταν το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο (NAC) εξουσιοδότησε τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ να εξετάσει τρόπους ενίσχυσης της μεταξύ τους συνεργασίας. Κατόπιν εκτεταμένων διαβουλεύσεων, εφαρμόστηκαν μέτρα που ενίσχυσαν τη λειτουργική διασύνδεση των δύο θεσμών, μεταξύ των οποίων και η επίσημη απάντηση του Γενικού Γραμματέα στις συστάσεις της Συνέλευσης που υιοθετούνταν στις συνόδους ολομέλειας. Ανταποκρινόμενη στην πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989, η ΚΣ ΝΑΤΟ διεύρυνε την αποστολή της για την ενίσχυση των σχέσεων με τους πολιτικούς ηγέτες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι νέοι αυτοί δεσμοί διευκόλυναν σημαντικά τον διάλογο που ξεκίνησε το ίδιο το ΝΑΤΟ με τις κυβερνήσεις της περιοχής. Η διατριβή μου διερευνά τον ρόλο της ΚΣ ΝΑΤΟ στη διαμόρφωση και ενίσχυση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Ενώ οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας–ΗΠΑ εξετάζονται συχνά μέσα από το πρίσμα των στρατιωτικών συμφωνιών και της εκτελεστικής διπλωματίας, η παρούσα μελέτη υποστηρίζει ότι η κοινοβουλευτική διπλωματία στο πλαίσιο της ΚΣ ΝΑΤΟ, διαδραματίζει ολοένα και πιο καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της στρατηγικής σύγκλισης, στην προβολή δημοκρατικών αξιών και στη διαχείριση περιφερειακών εντάσεων. Η μεθοδολογία βασίζεται σε ποιοτική ανάλυση πρωτογενών εγγράφων της ΚΣ ΝΑΤΟ, κοινοβουλευτικών πρακτικών και συνεντεύξεων. Η έρευνα καταγράφει την εξελισσόμενη συμμετοχή της Ελλάδας στους θεσμούς της Συνέλευσης και αναλύει πώς άτυποι μηχανισμοί, ο καθορισμός της θεματολογίας και η διάχυση κανόνων (νόρμες), διευκολύνουν τη διατλαντική συνεργασία. Η διατριβή εστιάζει σε κρίσιμους τομείς παρέμβασης της ΚΣ ΝΑΤΟ, όπως η ενεργειακή ασφάλεια, η διπλωματία κρίσεων στην Ανατολική Μεσόγειο και η προώθηση της δημοκρατικής ανθεκτικότητας. Τα ευρήματα δείχνουν ότι η ΚΣ ΝΑΤΟ λειτούργησε ως μηχανισμός σταθερότητας σε περιόδους γεωπολιτικής ρευστότητας και πολιτικής μετάβασης, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Τραμπ και των αυξημένων εντάσεων με την Τουρκία. Παρά τους θεσμικούς της περιορισμούς, η Συνέλευση έδωσε στην Ελλάδα τη δυνατότητα να αρθρώσει στρατηγικές ανησυχίες, να διαμορφώσει συναινέσεις με Αμερικανούς βουλευτές και να συμβάλει στη χάραξη της στρατηγικής του ΝΑΤΟ για τη νότια πτέρυγα της Συμμαχίας. Η κοινοβουλευτική διπλωματία ενίσχυσε τη φωνή της Ελλάδας ως συνεπούς και αξιόπιστου κανονιστικού εταίρου, ακόμη και υπό συνθήκες ασύμμετρης ισχύος. Η διατριβή καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, αν και η ΚΣ ΝΑΤΟ δεν υποκαθιστά την εκτελεστική διπλωματία, προσφέρει μια ουσιαστική πλατφόρμα για τη θεσμική συνέχεια, τη νομιμοποίηση και τη συνοχή της Συμμαχίας. Περιλαμβάνονται επίσης προτάσεις πολιτικής για την ενίσχυση της ελληνικής συμμετοχής, τη σύσφιξη του κοινοβουλευτικού διαλόγου Ελλάδας–ΗΠΑ και την αναβάθμιση του ρόλου της Συνέλευσης στον τομέα της δημοκρατικής εποπτείας. Σε ένα ταχέως μεταβαλλόμενο παγκόσμιο περιβάλλον, η ΚΣ ΝΑΤΟ δεν αποτελεί έναν περιφερειακό θεσμό, αλλά μια κρίσιμη συνιστώσα της διατλαντικής ανθεκτικότητας.	el
dc.format.extent	73	el
dc.language.iso	en	el
dc.publisher	Πανεπιστήμιο Πειραιώς	el
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/	*
dc.title	Strategic dialogue and democratic continuity : the role of the NATO Parliamentary Assembly in Greek–American relations	el
dc.type	Master Thesis	el
dc.contributor.department	Σχολή Οικονομικών, Επιχειρηματικών και Διεθνών Σπουδών. Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών	el
dc.description.abstractEN	The idea of engaging Alliance Parliamentarians in collective deliberations on the problems of confronting the transatlantic partnership first became known in the 1950’s and took shape with the creation of an annual conference of NATO Parliamentarians in 1955. The Assembly’s creation reflected a desire, on the part of the legislators, to give substance to the premise of the Washington Treaty of 1949. NATO was the practical expression of the fundamental, political, transatlantic alliances of democracies. Indeed, the Washington Treaty was signed on April 4, 1949, by twelve countries: Belgium, Canada, Denmark, France, Iceland, Italy, Luxembourg, The Netherlands, Norway, Portugal, United Kingdom, and the United States. Based on the Washington Treaty, the signatories accepted George F. Kennan’s policy recommendation to contain the Soviet Union, after the bloodless coup d’état that brought the communists into Czechoslovakian’s government in 1948. Moreover, although Czechoslovakia was not formerly within the Soviet Union, American Officials were concerned that the Soviet Communists in that country will influence its foreign policy. At that time, the United States were beginning to view a rearmed Germany as a good line of defence against Soviet incursions into Western Europe. The foundation of cooperation between North Atlantic Treaty Organization (NATO) and NATO Parliamentary Assembly (NATO PA) was strengthened in December 1969, when the North Atlantic Council (NAC) authorized the NATO SG to study how to achieve closer cooperation between the two bodies. After extended consultations, the SG implemented several measures to enhance the working relationship between NATO and the Assembly. These measures included the SG providing a response to Assembly recommendations adopted by the plenary sessions. Reacting to the fall of the Berlin Wall in 1988, the NATO PA broadened its mandate for developing close relations with political leaders of Central and East European countries. These ties, in turn, greatly facilitated the dialogue that NATO itself initiated upon with the Region’s governments. My thesis explores the role of NATO PA in shaping and sustaining Greek–American relations in the post–Cold War era. While bilateral ties between Greece and the United States are typically understood through the lens of military agreements and executive diplomacy, this study argues that parliamentary diplomacy within NATO PA plays an increasingly important role in reinforcing strategic alignment, projecting democratic norms, and managing regional tensions. Employing a qualitative methodology founded in primary NATO PA official documents, parliamentary records, and interviews, the research maps Greece’s evolving participation in NATO PA structures and examines how informal, agenda-setting, and norm-diffusion mechanisms facilitate transatlantic engagement. The thesis focuses on key areas where NATO PA has been instrumental, including energy security, crisis diplomacy in the Eastern Mediterranean, and the promotion of democratic resilience. The findings suggest that NATO PA has served as a stabilizing mechanism during periods of geopolitical volatility and political transition, especially during the Trump administration and heightened tensions with Türkiye. Although institutionally constrained, the Assembly has enabled Greece to articulate strategic concerns, forge consensus with American counterparts, and contribute to shaping NATO’s southern strategy. Parliamentary diplomacy has helped amplify Greece’s voice as a consistent, normative actor, even in the face of asymmetrical power relations. The thesis concludes that while NATO PA does not replace executive diplomacy, it provides an essential platform for continuity, legitimacy, and alliance cohesion. Policy recommendations are offered to strengthen Greece’s institutional engagement with NATO PA, propose mechanisms for deeper U.S.–Greek parliamentary coordination, and enhance the Assembly’s role in democratic oversight. In a rapidly evolving global order, NATO PA emerges not as a peripheral institution but as a critical component of transatlantic resilience.	el
dc.contributor.master	American Studies: Politics, Strategy and Economics	el
dc.subject.keyword	Greek-American relations	el
dc.subject.keyword	NATO Parliamentary Assembly	el
dc.subject.keyword	Strategic dialogue	el
dc.subject.keyword	Democratic continuity	el
dc.subject.keyword	Parliamentary diplomacy	el
dc.subject.keyword	Transatlantic relations	el
dc.subject.keyword	Soft power	el
dc.subject.keyword	Alliance cohesion	el
dc.subject.keyword	Democratic resilience	el
dc.subject.keyword	Eastern Mediterranean	el
dc.subject.keyword	Small-state diplomacy	el
dc.subject.keyword	Energy security	el
dc.subject.keyword	Foreign policy continuity	el
dc.date.defense	2025-10-17

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Name:: Papafilippou_23013.pdf
Μέγεθος:: 1.071Mb
Τύπος:: PDF
Description:: Master thesis

Προβολή/Άνοιγμα

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Department Of International And European Studies

Εμφάνιση απλής εγγραφής

Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα

Εκτός από όπου διευκρινίζεται διαφορετικά, το τεκμήριο διανέμεται με την ακόλουθη άδεια:
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα