Εγγυήσεις στη θαλάσσια ασφάλιση και οι τροποποιήσεις του 2015

Abstract

Η ασφαλιστική σύμβαση συνιστά μια βασική διάσταση στην οποία επικεντρώνεται το ιδιωτικό δίκαιο. Είναι μια αμφοτεροβαρής σχέση, δηλαδή έχει εξίσου μεγάλο βάρος, και για τον ασφαλιστή και τον ασφαλισμένο. Πραγματοποιείται με ανταλλαγή παροχών και, σύμφωνα με την προηγούμενη νομοθεσία του 1906, οι όροι εγγύησης της μπορούν επίσης να δημιουργηθούν με τις ρήτρες βάσει της σύμβασης. Η ρήτρα βάσης του συμβολαίου επιτρέπει στον ασφαλιστή να βασιστεί στην εκπροσώπηση του ασφαλισμένου ως θεμελιώδες μέρος της σύμβασης και να την καθιστά τη βάση αυτής. Ο νόμος των ασφαλιστικών εγγυήσεων στη ναυτιλία, αποτελεί εδώ και καιρό μια σημαντική πηγή διαμάχης μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών στις θαλάσσιες μεταφορές. Μέχρι ουσιαστικά να γίνει επίσημος νόμος, ο Νόμος Περί Ασφαλίσεων του 2015, οι εγγυήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, διέπονταν από τις διατάξεις του νόμου περί ασφάλισης θαλάσσης του 1906 (Marine Insurance Act, 1906), μετριασμένες σε κάποιο βαθμό από τις αποφάσεις του δικαστικού σώματος. Σύμφωνα με πρόσφατες νομικές αναθεωρήσεις, ειδικά, την εν ισχύ νομοθεσία «Περί Ασφαλίσεων» που ψηφίστηκε το 2015, έχουν αλλάξει οι τρόποι με τους οποίους παρέχονται εγγυήσεις στα ασφαλιστήρια συμβόλαια. Η νομοθεσία ορίζει το πως θα γίνονται οι δηλώσεις για μη καταναλωτικά συμβόλαια καθώς και οι τροποποιήσεις αυτών. Επίσης, το Insurance Act του 2015, στις διατάξεις του, αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία του δικαίου ναυτιλιακής ασφάλισης. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει εκσυγχρονισμός και πως έχουν λάβει χώρα αλλαγές οι οποίες έχουν ως κύριο στόχο τους την αποφυγή ψευδών δηλώσεων, καθώς και τις εγγυήσεις.