Αποτίμηση της ποιότητας ζωής ατόμων με χρόνια αναπηρία

Abstract

Η ποιότητα ζωής αποτελεί θεμελιώδη έννοια και η αποτίμησή της έχει ιδιαίτερη εφαρμογή στα ευρεία επιστημονικά πεδία της υγείας και της ιατρικής. Η παρούσα ερευνητική εργασία εστιάζει στο ζήτημα της ποιότητας ζωής ατόμων με αναπηρία. Κεντρικός σκοπός της είναι η διερεύνηση και η αποτίμηση της ποιότητας ζωής των αναπήρων ατόμων με χρόνια κινητική ή αισθητηριακή βλάβη, καθώς και η επίδραση που έχουν στο επίπεδο της ποιότητας ζωής τους, οι διάφοροι εξωτερικοί παράγοντες.

Η μελέτη πραγματοποιήθηκε μεταξύ 92 ανδρών και γυναικών, ηλικίας 18 ετών και άνω, οι οποίοι κατοικούν στην Ελλάδα και έχουν σωματική ή αισθητηριακή αναπηρία. H έρευνα είναι συγχρονική ποσοτική και τα δεδομένα συλλέχθηκαν μέσω ερωτηματολογίων τα οποία διανεμήθηκαν σε όλες τις Ομοσπονδίες και τα Σωματεία Αναπήρων της Ελλάδας. H κατασκευή των ερωτηματολογίων έγινε μέσω Google Forms, ενώ η αρχική επεξεργασία των δεδομένων έγινε μέσω Excel και εν συνεχεία διεξήχθη στατιστική ανάλυση μέσω του στατιστικού λογισμικού Stata. Επιπλέον, χρησιμοποιήθηκε το ερωτηματολόγιο EQ-5D-3L του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Euroqol και η οπτική κλίμακα EQ-VAS.

Τα σημαντικότερα αποτελέσματα της έρευνας προκύπτουν από την ανάλυση πολλαπλής γραμμικής παλινδρόμησης. Συνεπώς, εντοπίστηκαν οι μεταβλητές που παρουσιάζουν θετική και αυτές που παρουσιάζουν αρνητική συσχέτιση με την μεταβλητή του δείκτη ποιότητας ζωής, ενώ, επιπλέον, προέκυψαν συμπεράσματα που εμφανίζουν στατιστική σημαντικότητα. Σε αυτές ανήκουν οι μεταβλητές της άθλησης, καθώς και ο βαθμός της αναπηρίας (μερική/ολική). H παλινδρόμηση πραγματοποιείται μία φορά για τον γενικό πληθυσμό των αναπήρων που μελετώνται και μία για τους κινητικά ανάπηρους.

Όλα τα συμπεράσματα που εξήχθησαν από την ερευνητική μελέτη παρουσιάζουν σημαντικό δημογραφικό, κοινωνικό και επιστημονικό ενδιαφέρον. Τα πιο αξιοσημείωτα από αυτά είναι αφενός ότι το επίπεδο της ποιότητας ζωής παρουσιάζεται πιο βελτιωμένο στα άτομα που ασχολούνται τακτικά με σωματική άσκηση και αφετέρου ότι είναι χαμηλότερο στα άτομα που έχουν ολική ή εκ γενετής αναπηρία. Οι διαπιστώσεις αυτές επιβεβαιώνονται τόσο για το γενικό μελετώμενο δείγμα των αναπήρων, όσο και για τους ανάπηρους με σωματικές βλάβες.