The IMO2020 regulation implementation dilemma

Abstract

Από τη στιγμή που υιοθετήθηκε το πρωτόκολλο VI της Διεθνούς Σύμβασης για την Αποτροπή της Θαλάσσιας Μόλυνσης από τα Πλοία (MARPOL) το 1997, είναι εμφανές ότι η ναυτιλιακή βιομηχανία έχει ευθυγραμμιστεί με τον έλεγχο, τη μείωση και σταδιακά την εξάλειψη των εκπομπών αερίων, που είναι επιβλαβή για το περιβάλλον και την ανθρώπινη υγεία. Η τεχνολογική πρόοδος έδωσε το πράσινο φως για την αναθεώρηση του πρωτοκόλλου VI το 2008 και την αυστηροποίηση σε σχέση με τα όρια των εκπομπών αερίων με περιεχόμενο θείου από 3,5% που ίσχυε το 2012 σε 0,5% το 2020, ενώ η πλήρης απαλλαγή από τα ορυκτά καύσιμα παραμένει ο βασικός στόχος μέχρι το 2050. Με το 2020 να βρίσκεται προ των πυλών, δεν υπάρχει πιο πολυσυζητούμενο θέμα μεταξύ των στελεχών της ναυτιλιακής βιομηχανίας, σχετικά με το πώς κάθε εταιρεία θα επιλέξει να εναρμονιστεί με το επερχόμενο κανονιστικό πλαίσιο, παραμένοντας βιώσιμη, αειφόρα αναπτυσσόμενη και συνάμα επικερδής για τους μετόχους της. Καίτοι οι περισσότεροι πλοιοκτήτες και μανατζερ παρέμεναν διστακτικοί στο ενδεχόμενο να επιλέξουν ένα και μόνο μοντέλο εναρμονισμού στο νέο πλαίσιο (είτε λόγω του ότι οι νέες τεχνολογίες είναι αρκετά δαπανηρές, είτε επειδή ανέμεναν να δουν τη στρατηγική των ανταγωνιστών τους προκειμένου να δημιουργήσουν ή να διατηρήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι αυτών), είναι πλέον προφανές ότι μια απόφαση πρέπει να ληφθεί ενόψει της έλευσης της 01.01.2020. Στο σημείο αυτό οι πλοιοκτήτες έχουν είτε ήδη διαλέξει ή θα πρέπει να διαλέξουν μεταξύ της εγκατάστασης της μάλλον νέας και ακριβής τεχνολογίας των συστημάτων καθαρισμού καυσαερίων των πλοίων (ή απλούστερα scrubbers), της ακόμη ακριβότερης λύσης μηχανών διπλής καύσης, η οποία παρέχει την επιλογή κατανάλωσης είτε φυσικού αερίου (LNG), είτε αποθειωμένων καυσίμων (LSFO), τα οποία καύσιμα είτε θα προκύπτουν ως απόσταγμα διύλισης, είτε ως νέο καύσιμο ως υπόλειμμα της απόσταξης, ένα πρότζεκτ νέο μεταξύ των διυλιστηρίων περί το οποίο πολλές ερωτήσεις μένουν να απαντηθούν ακόμη. Παρά το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανόνας σχετικά με το ποια επιλογή ταιριάζει καλύτερα σε κάθε εταιρεία, καθεμία από τις παραπάνω επιλογές δημιουργεί και διαφορετικές προκλήσεις, κόστη - χρηματοδοτικές ανάγκες, απαιτήσεις για εκπαίδευση προσωπικού στα πλοία και τις εταιρείες, αλλά και επιφέρει προνόμια στις εταιρείες, οδηγώντας σε ανάγκη αυτοτελούς μελέτης τους.