Μεταμόσχευση νεφρού : μια προσφορά ζωής σε έλλειψη

Abstract

Η θεραπεία της Χρόνιας Νεφρικής Ανεπάρκειας αποτελεί διαχρονικό πρόβλημα καθώς η εν λόγω ασθένεια χαρακτηρίζεται ως τερματική. Ερευνητικές ομάδες κατόρθωσαν να αναπτύξουν τεχνολογίες προσωρινής επίλυσης τα τελευταία χρόνια όπως η αιμοκάθαρση, οι οποίες βελτίωσαν δραματικά την ποιότητα ζωής των ασθενών, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν επετεύχθη ως διαδικασία η μεταμόσχευση νεφρού, γεγονός που μεγιστοποίησε το προσδόκιμο ζωής της νόσου. Παρόλο που η μεταμόσχευση νεφρού αποτελεί την βέλτιστη –αν και όχι μόνιμη- λύση, η Ελλάδα μόλις το 2000 έδειξε να ευαισθητοποιείται ως προς το ζήτημα αυτό, ιδρύοντας τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων και επιτυγχάνοντας έτσι αυξημένο ποσοστό μεταμοσχεύσεων. Από την άλλη, χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με εξέχουσα την περίπτωση της Ισπανίας, εμφανίζουν σημαντικά μεγαλύτερα αποτελέσματα από την Ελλάδα, δημιουργώντας διακρατικούς οργανισμούς όπως ο EuroTransplant. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και από την έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2009 όπου τα παλαιά κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμφανίζουν αυξημένη ευαισθητοποίηση ως προς το θέμα των μεταμοσχεύσεων –με εξαίρεση την Ελλάδα- σε σχέση με τα νέα κράτη μέλη. Η ευαισθητοποίηση όμως αυτή, σε γενικές γραμμές κρίνεται ιδιαίτερα χαμηλή με αποτέλεσμα να παρατηρείται εξαιρετικά μεγάλη απόκλιση μεταξύ της ζήτησης και προσφοράς μοσχευμάτων. Καθώς το πρόβλημα επιζητεί λύση, επιστήμονες στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια πραγματοποιούν κλινικές δοκιμές σε βιοτεχνητό νεφρό φιλοδοξώντας αυτό να αποτελέσει πανάκεια. Άλλες θεωρίες -μεταξύ αυτών και αυτή που παρουσιάζεται στην παρούσα εργασία- διαπραγματεύονται την αγορά και πώληση των μοσχευμάτων ως οικονομικό αγαθό με ή χωρίς την κρατική παρέμβαση, συγκρούονται όμως με βιοηθικά θέματα αποτίμησης της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Πραγματικότητα όμως αποτελεί η άμεση αντιμετώπιση της κατάστασης καθώς εκατομμύρια ασθενείς αναζητούν μόσχευμα.