Η ρωσική εξωτερική πολιτική υπό το πρίσμα της γεωπολιτικής θεωρίας του Ευρασιανισμού από το 1998-2015

Abstract

Στη μελέτη που ακολουθεί εξετάζεται η Ρωσική εξωτερική πολιτική από την οπτική της γεωπολιτικής θεωρίας του Ευρασιανισμού, μέσα σε ένα περιορισμένο χρονικό σημείο, από το 1998 έως το 2015. Αναλύονται σημαντικές πτυχές του Ευρασιανισμού, όπως τον τρόπο με τον οποίο αυτή η θεωρία εξελίχθηκε ανά δεκαετίες και εστιάζεται η έρευνα στις περιπτώσεις όπου η Ευρασιανική θεωρία εφαρμόζεται στις διάφορες εκφάνσεις της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζεται μια γενική εικόνα των ρευμάτων σκέψεις στη Ρωσική εξωτερική πολιτική, κατηγοριοποιώντας τα σε τρεις κατηγορίες, τους Δυτικιστές, τους Κρατιστές και τους Ευρασιανιστές. Αναλύονται ξεχωριστά τα τρία ρεύματα σκέψης παραθέτοντας μια ιστορική αναδρομή στις ρίζες τους και αναφέροντας μερικά παραδείγματα εμβληματικών μορφών που ξεχώρισαν στην κάθε περίπτωση. Στο δεύτερο κεφάλαιο γίνεται μια εκτενής ανάλυση του Ευρασιανικού ρεύματος από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα. Η θεωρία του Ευρασιανισμού κατηγοριοποιείται από την συγκεκριμένη διατριβή σε τρεις φάσεις. Αρχικά, οι ρίζες της προέρχονται από τους Σλαβόφιλους του 19ου αιώνα, έπειτα στις αρχές του 20ου αιώνα έχουμε τους Ρώσους εμιγκρέδες που αποτυπώνουν τις απόψεις τους εκτός της Ρωσίας και κάνουν ευρέως γνωστό το κίνημα των Ευρασιανιστών. Τέλος, μετά από λίγες δεκαετίες διακοπής της δράσης του κινήματος, το κίνημα μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης παίρνει μια νέα μορφή με το όνομα Νέο-Ευρασιανισμός και έρχεται να δώσει μια νέα πρόταση, για το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει η Ρωσική Ομοσπονδία, μιλώντας πλέον με γεωπολιτικούς όρους. Το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο αφορά την Ρωσική εξωτερική πολιτική, όπως εφαρμόστηκε από το 1998 έως το 2015. Μέσω αυτής της ανάλυσης προσπαθεί να τονιστεί ο Ευρασιανικός χαρακτήρας αυτών των πολιτικών σε μια σημαντική περίοδο για την Ρωσική Ομοσπονδία που προσπαθούσε να βρει τις κατάλληλες πολιτικές στρατηγικές. Οι εθνικές στρατηγικές και επιλογές παρέμβασης στα πρώην Σοβιετικά κράτη αποτελούν μια ακράδαντη απόδειξη του Ρωσικού πολιτικού τρόπου σκέψης και του γενικότερου αναθεωρητισμού που υπήρχε στις ηγεσίες.