Από την κρίση στην επαναπροσέγγιση. Nομικές παράμετροι της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης

Abstract

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αποτελούν εδώ και χρόνια αντικείμενο μελέτης για το σύνολο της διεθνούς κοινότητας. Η εθνική αντιπαράθεση Ελλήνων-Τούρκων, η οποία παρουσιάζεται να έχει τις ρίζες της στον 14° αιώνα, αν και με αυστηρά κριτήρια τοποθετείται στα 1912, μονοπωλεί το ενδιαφέρον των απανταχού διεθνολόγων μέχρι σήμερα, άλλοτε με εντάσεις και άλλοτε με προσπάθειες επαναπροσδιορισμού των ευαίσθητων σχέσεων των δύο χωρών. Μία τέτοια προσπάθεια έλαβε χώρα στα τέλη της περασμένης δεκαετίας και συγκεκριμένα το Δεκέμβριο του 1999, όταν η Ελλάδα αποφάσισε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ελσίνκι να εγκαταλείψει τη μέχρι τότε αρνητική της στάση στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Η κίνηση αυτή εκ μέρους της Ελλάδας, οδήγησε σε μια αισθητή βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών, οι οποίες πέρασαν από την περίοδο της έντασης στην περίοδο της ύφεσης ή ακόμη και της προσέγγισης. Ωστόσο, το πέρασμα στην καλή γειτονία δεν θα μπορούσε να είναι ομαλό, δεδομένων των υπαρχόντων διαφορών που αποτελούν σημεία τριβής και έχουν χαρακτηρίσει την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Κανείς δεν θα μπορούσε παραβλέψει την σκόπελο του Κυπριακού ζητήματος, που παραμένει στενά συνδεδεμένο με κάθε διαδικασία διαλόγου και επίλυσης των διαφορών μεταξύ των δύο γειτόνων, καθώς επίσης και τη διένεξη του Αιγαίου που αποτελεί διμερές θέμα και χρήζει άμεσης επίλυσης.