Οικολογικές και οικονομικές επιπτώσεις από την υπεραλίευση

Abstract

Από τότε που η θάλασσα έπαψε να είναι απλώς ένα μέσο επικοινωνίας (ναυσιπλοΐα) και αναζήτησης τροφής (αλιεία) και μετατράπηκε σε ένα χώρο αναζήτησης πρώτων υλών και ενέργειας, μπορούμε να μιλάμε για μια νέα τάξη ωκεανών, στην οποία τον πρώτο λόγο έχουν τα παράκτια κράτη. Όσα τουλάχιστον είναι σε θέση να διαχειριστούν τα προβλήματα και να εκμεταλλευτούν τις νέες δυνατότητες. Τις τελευταίες δεκαετίες το θαλάσσιο περιβάλλον επιδεινώνεται πολύ γρηγορότερα από το αναμενόμενο. Οι ωκεανοί και οι θάλασσες της Γης απειλούνται σοβαρά από προκλήσεις που αφορούν τόσο τη ρύπανση και τη μεταβολή του κλίματος όσο και την υπεραλίευση. Οι περιβαλλοντικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της ζημιάς που γίνεται στο θαλάσσιο περιβάλλον γίνονται ολοένα και πιο εμφανείς. Αν δεν υπάρξει προστασία στον ανεκτίμητο αυτό φυσικό πόρο κανένας δεν θα είναι σε θέση να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που προσφέρει. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ωστόσο διαθέτει θαλάσσια στρατηγική και στόχος της είναι να μπορούν οι σημερινές και οι μελλοντικές γενιές να ωφεληθούν από τις ασφαλείς, καθαρές, υγιείς και παραγωγικές θάλασσες. Όμως αυτό το περιβάλλον υφίσταται ασφυκτικές πιέσεις. Ο ρυθμός υποβάθμισης της βιοποικιλότητας και των βιοτόπων, το επίπεδο ρύπανσης από επικίνδυνες ουσίες και οι επιπτώσεις από τις κλιματικές μεταβολές, είναι μερικά από τα πιο εμφανή σήματα προειδοποίησης κινδύνου.