Η απαγόρευση του απόπλου των πλοίων : θεσμικό και νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα

Abstract

Το πλοίο από τους Αρχαίους χρόνους έως και τις μέρες μας και παρά την εμφάνιση νεότερων και ταχύτερων μέσων μεταφοράς παραμένει το σημαντικότερο μέσο μεταφοράς και διακίνησης φορτιών και επιβατών. Ιδιαίτερα για την χώρα μας και λόγω του νησιωτικού της χαρακτήρα το πλοίο συνδέει τα νησιά με τη ενδοχώρα εκτελεί υπηρεσίες δημόσιας ωφέλειας και αποτελεί παράγοντα οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ανάπτυξης. Για το λόγο αυτό η απαγόρευση απόπλου των πλοίων αποτελεί ένα αυστηρότατο μέτρο με σοβαρότατες συνέπειες όχι μόνο για το ίδιο το πλοίο και τους εκπροσώπους του αλλά για την οικονομία και την κοινωνία γενικότερα. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την συνεχή τροποποίηση της νομοθεσίας που διέπει την Ναυτιλία με την εφαρμογή όλο και πιο αυστηρών κανόνων για την ασφάλεια στην θάλασσα καθιστά την μελέτη του συγκεκριμένου θέματος ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και συνεχώς εξελίξιμη. Γίνεται μια γενική ανάλυση της έννοιας της απαγόρευσης απόπλου αναφορικά με την νομική της φύση, την αρμοδιότητα επιβολής της και παράλληλα γίνεται μια πρώτη διάκριση των διαφόρων περιπτώσεων απαγόρευσης απόπλου ανάλογα με τον χρόνο, την διάρκεια , το μέγεθος καθώς και την σκοπιμότητα που εξυπηρετεί η επιβολή της.