Η Λασαλιανή Εκπαίδευση σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο

Abstract

Η σύγχρονη εποχή χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της παγκοσμιοποίησης. Η ραγδαία εξέλιξη, η οποία προέρχεται από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και τις επιστήμης, δημιουργεί συνεχώς την ανάγκη για προσαρμογή σε νέες συνθήκες ζωής, αλλά και στην διαφοροποίηση και αναπροσαρμογή των δομών της κοινωνικής ζωής. Συνεπώς, αυτή η τάξη πραγμάτων δεν αφήνει τα περιθώρια στις σύγχρονες κοινωνίες να λειτουργούν αποξενωμένες από τους άλλους ούτε και να περιθωριοποιούν ομάδες ανθρώπων. Το πιο ωφέλιμο θα ήταν η ύπαρξη συλλογικού πνεύματος και συνεργασίας για το κοινό, παγκόσμιο καλό, όχι όμως με τρόπο ισοπεδωτικό του ιδιαίτερου χαρακτήρα και της κουλτούρας του κάθε λαού. Εξάλλου, στις περιπτώσεις που συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή εκεί όπου επικρατεί η μισαλλοδοξία και η αποξένωση, έχει παρατηρηθεί η στασιμότητα και η γενικότερη ύφεση της εξέλιξης και της ανάπτυξης. Για να μπορέσουμε όμως να ζούμε σε υγιείς κοινωνίες, χωρίς μίση και κοινωνικές παθογένειες, θα πρέπει κατ’αρχάς να καλλιεργήσουμε στους ανθρώπους ένα πνεύμα αποδοχής του ξένου, το στοιχείο της ενσυναίσθησης και το ενδιαφέρον να γνωρίσουν και να μελετήσουν κόσμους, οι οποίοι εκτείνονται πέρα από τα προσωπικά και ατομικά όρια του καθενός. Φυσικά, για να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο «εγχείρημα», απαιτείται η συμβολή της εκπαίδευσης, καθώς είναι ευκολότερο και εξαιρετικά ωφέλιμο να διαπλάσουμε τον χαρακτήρα των παιδιών και των νέων, οι οποίοι αποτελούν βασικό παράγοντα της μελλοντικής εξέλιξης και διαμόρφωσης του ρου της κοινωνίας. Συνεπώς κρίνεται απαραίτητο και αναγκαίο να παρέχουμε στα παιδιά και στους νέους μια μορφή παιδείας, η οποία, αφενός μεν να υποστηρίζει τη διαφορετικότητα και την ιδιαίτερη έκφραση του ατόμου/λαού, αφετέρου δε να καλλιεργεί το πνεύμα της συλλογικότητας, της συνεργασίας και της αποδοχής του άλλου, ανεξαρτήτως των διαφορών που υπάρχουν ανάμεσά τους. Μόνο τότε η έννοια της παγκοσμιοποίησης αποκτά το σωστό νόημα, όταν, δηλαδή, λογαριάζεται σαν μία προσπάθεια αρμονικής και δημιουργικής σύζευξης των αντιθέτων και όχι σαν μία μέθοδος μαζοποίησης και ισοπέδωσης της ατομικότητας. Στόχος πρέπει να είναι η ανάπτυξη και όχι ο περιορισμός. Φυσικά και αυτές οι έννοιες δεν μπορούν να μεταδοθούν στους ανθρώπους - και ειδικά στα παιδιά και στους νέους - με τρόπο αυστηρά ακαδημαϊκό, αλλά απαιτείται η βιωματική εμπλοκή τους και η διαμόρφωση του τρόπου ζωής τους μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο αλληλεπίδρασης με τους άλλους, αποδοχής του διαφορετικού, συνεργασίας και κατανόησης του ξένου. Απαλλαγμένοι από κάθε φόβο, οι νέοι θα είναι έτοιμοι να γνωρίσουν τον κόσμο, να διευρύνουν τους πνευματικούς ορίζοντές τους,να κοινωνικοποιηθούν, να συνεργαστούν, να θέσουν υψηλούς στόχους και να εργαστούν για το κοινό όφελος, υλοποιώντας υψηλά οράματα. Συνεπώς, το σύγχρονο σχολείο μπορεί και έχει την ευθύνη να διαμορφώσει την κοινωνία του αύριο και τους πολίτες του μέλλοντος.