Η κοινωνική πολιτική της Εκκλησίας της Ελλάδος και ιδιαίτερα της Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης

Abstract

Η κοινωνική πολιτική υπέρ των αδυνάτων συμβαδίζει, ιστορικά, με την ύπαρξη συγκροτημένων κοινωνιών, αποτελεί δε αναγκαιότητα για την αρμονική συνύπαρξη μέσα σε αυτές. Στις ελλείψεις που παρουσιάζουν οι φορείς άσκησης της πολιτικής αυτής, διαχρονικά, η Εκκλησία και ιδίως η Ορθόδοξη, με το δυναμισμό, τις αξίες και τα δόγματά της, αναλαμβάνει συμπληρωματικό ρόλο, μέσω της φιλανθρωπίας, με κορύφωση την εποχή του Βυζαντίου. Σήμερα, σε όλη την ελληνική επικράτεια, λειτουργεί ευρύ δίκτυο από Ιδρύματα, Ταμεία, προγράμματα και αναπτύσσει, εν γένει, πρωτοβουλίες στην επιτέλεση προνοιακού έργου. Ο αποκεντρωτικός χαρακτήρας, η οικονομική και διοικητική της αυτοτέλεια και η πολυπλοκότητα στη λήψη αποφάσεων είναι κυρίαρχα στοιχεία. Πρωτοπόρα στην άσκηση τέτοιου έργου, ποσοτικά και ποιοτικά, η Ιερά Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης, η οποία εξετάζεται μέσα στα νέα δεδομένα, που δημιουργεί η οικονομική Κρίση.