Το φαινόμενο της ασυμμετρίας στην ελληνική κεφαλαιαγορά και οι επιπτώσεις του

Abstract

Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι να θεμελιώσει θεωρητικά μίαν επέκταση του κλασικού υποδείγματος αποτίμησης κεφαλαιακών στοιχείων. Η επέκταση αυτή αφορά την παραβίαση της υπόθεσης της κανονικότητας των κατανομών των αποδόσεων των αξιόγραφων. Το κλασικό υπόδειγμα αποτίμησης κεφαλαιακών στοιχείων υποθέτει ότι οι κατανομές των αποδόσεων των αξιόγραφων κατανέμονται κανονικά με μέση τιμή μ και διακύμανση σ2. Η τιμή του συντελεστή ασυμμετρίας θεωρείται ίση με μηδέν. Στόχος της μελέτης αυτής, είναι να διαπιστωθεί το εάν στο χρονικό διάστημα 1980 έως και 1998, αξιόγραφα της Ελληνικής κεφαλαιαγοράς παρουσίασαν συμπεριφορά η οποία να δείχνει την ύπαρξη ασυμμετρίας στις κατανομές των αποδόσεων αυτών. Η συλλογή των δεδομένων καθώς και η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε αποτελούν αντικείμενο μίας μεταγενέστερης ενότητας. Η ανάλυση και η επεξεργασία των δεδομένων βασίστηκε στο υπόδειγμα αποτίμησης κεφαλαιακών στοιχείων τριών παραγόντων το οποίο αναλύεται σε επόμενο κεφάλαιο της παρούσας εργασίας. Μέσα στα πλαίσια ενδιαφέροντος αυτής της διατριβής δεν είναι μόνο η διερεύνηση του φαινομένου της ασυμμετρίας αλλά και το πως αυτό το φαινόμενο επηρεάζει τις αποδόσεις των μετοχών. Σύμφωνα με το υπόδειγμα αποτίμησης κεφαλαιακών στοιχείων τριών παραγόντων, ο κίνδυνος που προέρχεται από την ασυμμετρία των κατανομών ποσοτικοποιείται και δίδει στον επενδυτή που τον αναλαμβάνει, αντίστοιχο πριμ. Είναι πρόκληση λοιπόν για εμάς να δούμε κατ' αρχάς εάν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, και όπου υπάρχει, εάν η αγορά τον προεξοφλεί. Η ανάλυση των μετοχών και των χαρτοφυλακίων που προκύπτουν, δεν εξαντλείται στις δύο πρώτες ροπές των κατανομών των αποδόσεων αλλά λαμβάνει υπόψη της και την τρίτη ροπή που είναι η ασυμμετρία. Η επιλογή αξιόγραφων και χαρτοφυλακίων βασίζεται πλέον στη σχέση μεταξύ αναμενόμενης απόδοσης, κινδύνου και ασυμμετρίας.