Ανάλυση νεφρολογικών δεδομένων: μελέτη παραγόντων κινδύνου σε άτομα με νεφρική δυσλειτουργία

Abstract

Η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια αποτελεί σήμερα μια από τις μεγαλύτερες απειλές για την παγκόσμια υγεία. Για αυτό το λόγο, πολλοί είναι εκείνοι που την αποκαλούν «μάστιγα του 21ου αιώνα». Είναι μια κατάσταση που οδηγεί σε προοδευτική απώλεια της νεφρικής λειτουργίας με την πάροδο του χρόνου. Στην Ελλάδα περίπου 8.000 άνθρωποι υποβάλλονται σήμερα σε αιμοκάθαρση, ενώ αρκετοί από αυτούς προχωρούν σε μεταμόσχευση. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η ανάδειξη μέσα από ένα σύνολο πραγματικών δεδομένων εκείνων των παραγόντων κινδύνου που σχετίζονται με την εμφάνιση νεφρικής δυσλειτουργίας αλλά και το πώς εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου. Όσον αφορά τα δεδομένα μας, προέρχονται από τη μελέτη ATTIKH, η οποία είναι μια επιδημιολογική μελέτη καταγραφής και παρατήρησης της γενικής υγείας του πληθυσμού αλλά και των παραγόντων εκείνων που μπορούν να συνδεθούν με την εμφάνιση κάποιας δυσλειτουργίας των νεφρών. Ως μέθοδος για το συσχετισμό των παραγόντων με τα στάδια νεφρικής βλάβης, χρησιμοποιήθηκε ως πρώτο εργαλείο ο έλεγχος ανεξαρτησίας του Pearson (Χ2). Έπειτα οδηγηθήκαμε και στη τεχνική της πολλαπλής ανάλυσης αντιστοιχιών με σκοπό την απεικόνιση των συσχετίσεων με τη μορφή γραφημάτων. Τέλος εφαρμόστηκε το μοντέλο της διατεταγμένης λογιστικής παλινδρόμησης (ordinal logistic regression), το οποίο βοήθησε στην εύρεση εκείνων των παραγόντων που προβλέπουν με τον καλύτερο τρόπο την εξεταζόμενη μεταβλητή που αφορά τα στάδια νεφρικής βλάβης. Τέλος, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυξημένες τιμές στη μέτρηση της ουρίας αλλά και της συγκέντρωσης c-αντιδρώσα πρωτεΐνη στο αίμα οδηγούν σε αυξημένες πιθανότητες εμφάνισης κάποιας νεφρικής δυσλειτουργίας. Επίσης μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης νεφρικής δυσλειτουργίας συναντάται στην ηλικιακή ομάδα 61-89 ετών και κυρίως οι γυναίκες. Επιπλέον, η βελτίωση στην ποιότητα ζωής τους οδηγεί αρνητικά στην εξέλιξη κάποιας νεφρικής δυσλειτουργίας. Αντίθετα παρατηρήθηκε ότι η κατηγορία σωματικού βάρους δεν φαίνεται να διαφοροποιείται σημαντικά ανάλογα με τα στάδια της νεφρικής βλάβης.