Διεθνής δικαιοδοσία, αναγνώριση και εκτέλεση αλλοδαπών αποφάσεων στην Ελλάδα με έμφαση σε διαφορές ναυτιλιακού ενδιαφέροντος

Abstract

Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η διερεύνηση και αξιολόγηση του τρόπου με τον οποίο τα ελληνικά δικαστήρια χειρίζονται και αντιμετωπίζουν ανακύπτοντα ζητήματα διεθνούς δικαιοδοσίας, αναγνώρισης και εκτέλεσης αλλοδαπών δικαστικών και διαιτητικών αποφάσεων, δίνοντας έμφαση σε ζητήματα ναυτιλιακού ενδιαφέροντος. Δεδομένης δε της πληθώρας στοιχείων αλλοδαπότητας που εμπεριέχονται και ευδοκιμούν στις ναυτικές διαφορές, από την ίδια την πολυσχιδή φύση της ναυτιλιακής δραστηριότητας, η εν θέματι διπλωματική πρόκειται να εστιάσει στην ελληνική νομολογία, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί κατά τη διάρκεια της τελευταίας επταετίας επί διαφορών ναυτιλιακής φύσεως (εργατικών, διαφορών από εκτέλεση ναυλοσυμφώνων κλπ). Ωσαύτως, θα γίνει διεξοδική αναφορά στον τρόπο χειρισμού από τα αρμόδια ελληνικά δικαστήρια (ήτοι Τμήμα Ναυτικών Διαφορών Πρωτοδικείου Πειραιά και Εφετείου Πειραιά) ζητημάτων διεθνούς δικαιοδοσίας, αναγνώρισης και εκτέλεσης αλλοδαπών δικαστικών και διαιτητικών αποφάσεων επί ναυτικών διαφορών, σύμφωνα με τα οριζόμενα στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κάνοντας μια αναδρομή στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού αστικού δικονομικού δικαίου από τη Σύμβαση των Βρυξελλών του 1968, στη Σύμβαση του Λουγκάνο του 1988 και εν τέλει στον Κανονισμό 44/2001 της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Κανονισμός Βρυξελλών Ι). Θα αναλυθούν εκτενώς οι προϋποθέσεις και κωλύματα αναγνωρίσεως και κηρύξεως εκτελεστότητας αλλοδαπών αποφάσεων κατά τον ΚΠολΔ και τον Κανονισμό 44/2001, εκτελεστοί τίτλοι καλυπτόμενοι από τον παραπάνω Κανονισμό, η διαδικασία κηρύξεως της εκτελεστότητας βάσει του Κανονισμού 44/2001 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περαιτέρω, θα γίνει αναφορά σε σημαντικές διεθνείς συμβάσεις που έχουν κυρωθεί από την Ελλάδα και αφορούν ζητήματα που άπτονται του ναυτιλιακού ενδιαφέροντος (ιδίως η πολυμερής Σύμβαση των Βρυξελλών του 1952 για τη διεθνή δικαιοδοσία επί διαφορών από συγκρούσεις πλοίων, η πολυμερής Σύμβαση των Βρυξελλών του 1952 για τη συντηρητική κατάσχεση πλοίων και η συνάφειά τους με τον Κανονισμό των Βρυξελλών Ι και η Σύμβαση της Ν. Υόρκης του 1958 για την αναγνώριση και εκτέλεση αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων). Εν τέλει, θα επιχειρηθεί μια αποτίμηση του βαθμού πρακτικής εφαρμογής των παραπάνω Συμβάσεων και Κανονισμών και του βαθμού ενσωμάτωσής τους στην ελληνική έννομη τάξη.