Διασυνοριακή φροντίδα υγείας: η περίπτωση της Ελλάδας

Abstract

Στην παρούσα εργασία ερευνήθηκε το θέμα της διασυνοριακής φροντίδας υγείας και ειδικά η περίπτωση της Ελλάδας. Κίνητρο αποτέλεσε το γεγονός ότι πλέον παρατηρείται αύξηση της κίνησης των πολιτών για εργασία, διακοπές και σπουδές αλλά και των ασθενών και επαγγελματιών υγείας που αναζητούν ή προσφέρουν υπηρεσίες υγείας στη διευρυμένη ΕΕ καθιστώντας αναγκαία την καλύτερη συνεργασία των συστημάτων υγείας και των πολιτικών μεταξύ των μελών της ΕΕ. Από όσα παρατέθηκαν στην παρούσα εργασία φάνηκε ότι οι ασθενείς επιθυμούν να τους παρέχεται υγειονομική περίθαλψη υψηλής ποιότητας όσο το δυνατόν ταχύτερα και εγγύτερα στην κατοικία τους, αν και κάποιες φορές κρίνεται αναγκαία η παροχή υγειονομικής περίθαλψης σε άλλο κράτος. Η ελευθερία διακίνησης που παρέχεται στους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμβάλλει στην παροχή υγειονομικής περίθαλψης σε άλλο κράτος αν και τα κράτη-μέλη διατηρούν την αποκλειστικότητα οργάνωσης, παροχής και χρηματοδότησης των συστημάτων υγείας. Μία σειρά από νόμους εξασφαλίζει ένα σαφές πλαίσιο παροχής διασυνοριακής υγειονομικής περίθαλψης εντός της ΕΕ. Στα ίδια πλαίσια κινούνται και οι διαδικασίες επιστροφής των εξόδων. Η επεξεργασία των δεδομένων από τον ΟΠΑΔ και το ΙΚΑ, σχετικά με τις δαπάνες για νοσηλεία στο εξωτερικό κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ρόδος έχει τις υψηλότερες δαπάνες ανά περιστατικό ενώ το έτος 2008 φάνηκε να έχει την υψηλότερη δαπάνη ανά περιστατικό. Επίσης, ως προς τη ροή των ασθενών προς το εξωτερικό, παρατηρείται ότι οι Έλληνες ασθενείς στο μεγαλύτερο ποσοστό επισκέπτονται ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να απολαύσουν υγειονομική περίθαλψη. Τέλος, σημαντική είναι η δημιουργία ενός παρατηρητήριου μεταξύ των κρατών-µελών για ανταλλαγή απόψεων, επικοινωνία, παροχή κατευθυντήριων γραμμών και εισαγωγή ευρέως μετρήσιμων δεικτών για την αποτελεσματικότητα της υγειονομικής περίθαλψης.