Η παρούσα εργασία πραγματεύεται την έννοια της «ιδιωτικοποίησης» του ρίσκου μέσω της εφαρμογής τους δεύτερου πυλώνα συνταξιοδοτικών συστημάτων,ελέγχοντας αν μειώνει την ευημερία των κατοίκων μιας χώρας. Κατ’ αρχάς, εισάγεται η έννοια του ασφαλιστικού προβλήματος και επισημαίνεται ότι είναι επιτακτική η ανάγκη αντιμετώπισης του. Έπειτα, γίνεται μια εις βάθος ανάλυση των συνταξιοδοτικών συστημάτων δίνοντας στον αναγνώστη τα απαραίτητα εφόδια για την κατανόηση της παρούσας διπλωματικής, εξηγώντας έννοιες όπως τους συνταξιοδοτικούς πυλώνες. Εν συνεχεία, αναλύεται η επιστήμη των οικονομικών της συμπεριφοράς με απώτερο στόχο να αποδειχθεί ότι η μετακύλιση του ρίσκου από τους εργοδότες στους ασφαλισμένους μέσω της εφαρμογής του δεύτερου πυλώνα συνταξιοδοτικών συστημάτων μπορεί να έχει αρνητικές επιδράσεις στην ικανοποίηση που λαμβάνει ένα άτομο από τη ζωή του. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, εισάγονται τα οικονομικά της ευτυχίας προκειμένου να δοθεί στον αναγνώστη ένα αποτελεσματικό εργαλείο μέτρησης της ευτυχίας. Συνεχίζοντας παρουσιάζονται παραδείγματα από χώρες που έχουν επιχειρήσει μεταβολές στο ασφαλιστικό τους σύστημα. Τέλος, πραγματοποιείται μια εμπειρική ανάλυση βασιζόμενη στην μέχρι τώρα θεωρία, με μικρο-δεδομένα προερχόμενα από το SHARE για χώρες της Ευρώπης που έχουν ήδη υιοθετήσει τον δεύτερο πυλώνα συνταξιοδοτικών συστημάτων και για χώρες που λειτουργούν ακόμη βασισμένες στο παραδοσιακό συνταξιοδοτικό σύστημα, ανάμεσα τους και η Ελλάδα.