Σημαίες ευκαιρίας και σημαίες ανοιχτού νηολογίου: παραλληλισμοί, διαφοροποιήσεις και εξελίξεις του σύγχρονου θεσμικού πλαισίου που καθορίζει την ανταγωνιστικότητά τους

Abstract

Ο σύνδεσμος σημαίας και πλοίου είναι πολύ σημαντικός και καθοριστικός. Η σημαία που κυματίζει σε ένα πλοίο αποτελεί πρώτα μια οπτική μαρτυρία και ένα σύμβολο της εθνικότητας που έχει το πλοίο. Όπως κατοχυρώθηκε και στη Συνθήκη της Γενεύης για τις Ανοικτές Θάλασσες το 1958: «Τα πλοία έχουν την εθνικότητα της χώρας εκείνης, της οποίας τη σημαία έχουν την έγκριση / το δικαίωμα να υψώνουν». Η σημαία, επίσης, αποτελεί ταυτότητα του εθνικού χαρακτήρα του πλοίου και πρέπει να «δείχνεται» όταν απαιτείται, όπως αυτό καθορίζεται από τους νόμους της Σημαίας. Η σημαία είναι πρόσθετα μια συντομογραφία της «εθνικότητας του πλοίου και υποδηλώνει ότι το πλοίο υπάγεται στην αποκλειστική νομοθεσία και έλεγχο του κράτους της σημαίας αυτής». Η τυχόν νομοθεσία που διέπει ένα πλοίο, το οποίο ναυσιπλοεί στις Ανοικτές Θάλασσες (High Seas), εναπόκειται στο κράτος στο οποίο ανήκει το πλοίο και όλα τα πλοία οφείλουν να έχουν ένα εθνικό χαρακτήρα. Η απουσία εθνικότητας από ένα πλοίο σημαίνει και απουσία προστασίας κάτω από τις διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου. Το πλοίο αυτό υπόκειται σε σύλληψη. Ο εθνικός χαρακτήρας αποκτάται με την λεγόμενη εγγραφή / νηολόγηση, δηλαδή την καταχώρηση του πλοίου στα δημόσια αρχεία του κράτους. Αυτή η ενέργεια θεωρείται σαν ο επαρκής συνδετικός κρίκος μεταξύ πλοίου και συγκεκριμένης εθνικότητας. Τα κράτη είναι τα μόνα αρμόδια να καθορίσουν τις προϋποθέσεις για την εγγραφή ενός πλοίου στα ναυτικά μητρώα των πλοίων ή ναυτικά υποθηκοφυλακεία / νηολόγια. Το σπουδαίο είναι ότι η εγγραφή αποτελεί γενικά την προϋπόθεση για την κατοχή της εθνικότητας, τη σύνδεση σημαίας και πλοίου και την έκδοση εγγράφων που πιστοποιούν την εθνικότητα του πλοίου.