Οι διεθνείς οργανισμοί κοινωνικού, μορφωτικού και ανθρωπιστικού χαρακτήρα στο πλαίσιο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών
![Thumbnail](/xmlui/bitstream/handle/unipi/3234/Papadimitriou%2c%20Konstantinos.pdf.jpg?sequence=5&isAllowed=y)
Master Thesis
Author
Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνος
Date
2009-10-06Subject
United Nations ; Διεθνείς οργανισμοίAbstract
Η συνύπαρξη των κρατών στο πλαίσιο της διεθνούς κοινωνίας δημιουργεί την πρακτική ανάγκη συνεργασίας μεταξύ τους και στη συνέχεια της οργάνωσης των σχέσεων μεταξύ τους. Ο διεθνής οργανισμός δεν είναι ουσιαστικά παρά συνεργασία μεταξύ των κρατών προς εξυπηρέτηση ορισμένου σκοπού. Συνεπώς, ένας διεθνής οργανισμός δεν είναι ξένος προς τα κράτη. Είναι μόνιμος νομικός μηχανισμός προς πραγματοποίηση της συνεργασίας μεταξύ ορισμένων κρατών σε συγκεκριμένο τομέα. Αυτό δείχνει τη διαφορά μεταξύ των κρατών και των διεθνών οργανισμών, οι οποίοι δημιουργούνται, για την εξυπηρέτηση των σχέσεων των κρατών. Συνεπώς, οι διεθνείς οργανισμοί δημιουργούνται δευτερογενώς σε σχέση με τα κράτη. Κύριος στόχος της εργασίας αυτής είναι εξετάζοντας τη δομή, τη θεσμική διάρθρωση και τις δραστηριότητες των Οργανισμών Κοινωνικού, Μορφωτικού και Ανθρωπιστικού χαρακτήρα που λειτουργούν στο πλαίσιο του Ο.Η.Ε., να προσδιορίσουμε τον τρόπο λήψης αποφάσεων στους διακρατικούς διεθνείς οργανισμούς μέσω των πολιτικών διαδικασιών που ακολουθούν και των εξουσιών που τους δίνονται και να οδηγηθούμε σε χρήσιμα συμπεράσματα. Τα κράτη προσχωρούν σε διεθνείς οργανισμούς για να συμμετέχουν σε ένα σταθερό διαπραγματευτικό φόρουμ, που επιτρέπει γρήγορες αντιδράσεις σε περιόδους κρίσης, για να θέτουν σε εφαρμογή συμφωνίες που εκφράζουν τα συμφέροντά τους και για να θεσπίζουν μηχανισμούς επίλυσης διαφορών. Οι διεθνείς οργανισμοί δημιουργούν μεν ευκαιρίες για τα κράτη – μέλη τους, αλλά ασκούν επίσης επιρροή και επιβάλλουν περιορισμούς στις πολιτικές των κρατών – μελών τους. Τα κράτη ωστόσο συνεχίζουν να είναι οι βασικοί δρώντες στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Τα κράτη έχουν κυριαρχία και είναι αυτά που δημιουργούν τους διεθνείς οργανισμούς και καθορίζουν τι μπορούν να κάνουν και τι όχι. Σε τελική ανάλυση, οι διεθνείς οργανισμοί είναι «υπόχρεοι» στα κράτη που τους δημιούργησαν και περιορίζονται από τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις των κρατών αυτών.