Η έννοια της ηθικής βλάβης/μη υλικής ζημίας στη νομοθεσία/νομολογία για τα προσωπικά δεδομένα

Abstract

Με την παρούσα εργασία επιχειρείται η εξέταση της έννοιας της ηθικής βλάβης / μη υλικής ζημίας, όπως αυτή ρυθμίζεται από τη νομοθεσία για τα προσωπικά δεδομένα, καθώς επίσης και όπως αντιμετωπίζεται από τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) κατά την εφαρμογή του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Δεδομένων (ΕΕ) 2016/679 (ΓΚΠΔ). Στο πρώτο μέρος της εργασίας παρουσιάζεται η νομοθεσία γύρω από τα προσωπικά δεδομένα και την ηθική βλάβη. Εκκινώντας από μια ιστορική αναδρομή στο νομοθετικό πλαίσιο που καλύπτει τα προσωπικά δεδομένα, όπως αυτό ξεκίνησε, μέχρι και τον Κανονισμό (ΕΕ) 2016/679. Εν συνεχεία γίνεται μια εκτενής ανάλυση της έννοιας της ηθικής βλάβης με βάση τις γενικές αρχές του Αστικού Κώδικα, και δη των εννοιών της προσωπικότητας, της ζημίας και της αποζημίωσης, οι οποίες θα βοηθήσουν τον αναγνώστη να κατανοήσει τόσο τον όρο μη υλική ζημία, όσο και την ανάγκη προστασίας του ατόμου σε αυτή την περίπτωση. Έπειτα ακολουθεί ανάλυση της διάταξης 82 του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Δεδομένων (ΕΕ) 2016/679 (ΓΚΠΔ), η οποία θεμελιώνει το δικαίωμα αποζημίωσης, και των προϋποθέσεων της. Στο δεύτερο μέρος της εργασίας δίνεται έμφαση στη νομολογία και συγκεκριμένα στον τρόπο με τον οποίο το ΔΕΕ αντιμετώπισε διάφορα ζητήματα που έχρηζαν ερμηνείας και περαιτέρω διευκρινίσεων μετά από προδικαστικά ερωτήματα, που έθεσαν εθνικά δικαστήρια, σε μια προσπάθεια να αποσαφηνιστεί η έννοια της ηθικής βλάβης και ο τρόπος αποκατάστασης της. Τέλος γίνεται μια αναφορά σε πορίσματα που προέκυψαν από τη μελέτη αποφάσεων σε εθνικό επίπεδο.