Dividend policy

Abstract

Από τη μελέτη του Lintner (1956), η μερισματική πολιτική παραμένει ένα κεντρικό θέμα στο πεδίο της εταιρικής χρηματοοικονομικής, με εκτενή βιβλιογραφία να εξετάζει τους προσδιοριστικούς της παράγοντες και τις επιπτώσεις της. Η παρούσα διδακτορική διατριβή συμβάλλει σε αυτή τη βιβλιογραφία και τη διευρύνει, διερευνώντας τα αίτια επιρροής της μερισματική πολιτική από τις αλλαγές στην πιστοληπτική αξιολόγηση, τις χρηματοδοτικές αποφάσεις και το ρυθμιστικό περιβάλλον. Εστιάζοντας τόσο σε ρυθμιζόμενες όσο και μη ρυθμιζόμενες επιχειρήσεις στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, η διδακτορική διατριβή οργανώνεται σε τρία διασυνδεδεμένα κεφάλαια, καθένα από τα οποία εξετάζει μια ξεχωριστή διάσταση της μερισματικής συμπεριφοράς των εταιρειών. Στο δεύτερο κεφάλαιο, μελετάται η επίδραση των ανακοινώσεων αλλαγής πιστοληπτικής αξιολόγησης στη μερισματική πολιτική. Παρότι προηγούμενες μελέτες έχουν εστιάσει στις αντιδράσεις των επιχειρήσεων σε γεγονότα πιστοληπτικής αξιολόγησης, η ειδική επίδραση των πληροφοριών που περιλαμβάνονται σε τέτοιες ανακοινώσεις στη μερισματική πολιτική παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητη. Χρησιμοποιώντας δείγμα επιχειρήσεων που διανέμουν συστηματικά μερίσματα για την περίοδο 1995–2019, η παρούσα διατριβή ταξινομεί τις υποβαθμίσεις αξιολόγησης σε «αρνητικές», «θετικές» και «συστημικές» και εξετάζει τις επιπτώσεις τους, μαζί με αναβαθμίσεις που συνδέονται με ισχυρή οικονομική απόδοση. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι επιχειρήσεις ακολουθούν μεγαλύτερη εξομάλυνση μερισμάτων μετά από «θετικές» υποβαθμίσεις, αλλά μικρότερη εξομάλυνση μερισμάτων μετά από «αρνητικές» υποβαθμίσεις, «συστημικές» υποβαθμίσεις και αναβαθμίσεις. Τα σφάλματα πρόβλεψης μερισμάτων υποστηρίζουν περαιτέρω τα αποτελέσματα, καθώς εμφανίζουν θετική συσχέτιση με όλες τις αλλαγές αξιολόγησης, εκτός από τις «θετικές» υποβαθμίσεις. Το τρίτο κεφάλαιο εξετάζει το ρόλο των χρηματοοικονομικών αποφάσεων στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς εξομάλυνσης μερισμάτων. Η διατριβή διερευνά εμπειρικά κατά πόσο και σε ποιο βαθμό οι επιχειρήσεις ακολουθούν στρατηγική εξομάλυνσης μερισμάτων κατά τη διάρκεια χρηματοδοτικών αποφάσεων, χρησιμοποιώντας δείγμα αμερικανικών επιχειρήσεων για την περίοδο 1960–2020. Συγκεκριμένα, εντοπίζονται τέσσερις τύποι χρηματοδοτικών ενεργειών: έκδοση μετοχών και δανεισμός υπό χρηματοδοτικά ελλείμματα, καθώς και επαναγορά μετοχών και αποπληρωμή χρέους υπό χρηματοδοτικά πλεονάσματα. Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι επιχειρήσεις εξομαλύνουν περισσότερο τα μερίσματα κατά την έκδοση χρέους και την επαναγορά μετοχών, και λιγότερο κατά την έκδοση μετοχών και την απομείωση χρέους. Η ανάλυση σφαλμάτων πρόβλεψης μερισμάτων ενισχύει αυτή την ασυμμετρία, προσφέροντας νέες πτυχές για την αλληλεπίδραση χρηματοδοτικών στρατηγικών και πολιτικής μερισμάτων. Το τέταρτο κεφάλαιο διερευνά τη μερισματική πολιτική στο πλαίσιο των ρυθμιστικών καθεστώτων, εστιάζοντας σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία κατά την περίοδο 2010–2020. Βασιζόμενο στην υπόθεση ότι η ρυθμιστική εποπτεία μειώνει την ασυμμετρία πληροφόρησης, το κεφάλαιο αυτό εξετάζει πώς οι ρυθμιστικοί παράγοντες που σχετίζονται με τον κλάδο επηρεάζουν τις αποφάσεις περί μερισμάτων. Η ανάλυση διαχωρίζει τις επιχειρήσεις σε κοινής ωφέλειας, οι οποίες αντιμετωπίζουν συγκρούσεις συμφερόντων και πίεση για σταθερές αποδόσεις, και σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα οποία υπόκεινται σε αυστηρότερο ρυθμιστικό έλεγχο μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση. Τα αποτελέσματα αποκαλύπτουν αξιοσημείωτες διαφορές στην εξομάλυνση και στα επίπεδα διανομής μερισμάτων μεταξύ των δύο κλάδων, καταδεικνύοντας πώς το ρυθμιστικό πλαίσιο, τα χαρακτηριστικά του κλάδου και τα νομικά συστήματα διαμορφώνουν από κοινού τη μερισματική πολιτική στην Ευρώπη. Συνολικά, η παρούσα διατριβή συμβάλλει στη βιβλιογραφία της εταιρικής χρηματοοικονομικής προσφέροντας νέες προοπτικές στη διαμόρφωση της μερισματικής πολιτικής.