Διαχείριση αποβλήτων προς ανάκτηση θρεπτικών συστατικών για το γεωργικό και κτηνοτροφικό τομέα

Abstract

Η εξάντληση των πόρων και των πρώτων υλών στην παραγωγή τροφίμων έχει παγκοσμίως δημιουργήσει μια περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική ανισορροπία, οδηγώντας σε αδιάκοπη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, σε αύξηση του κόστους των προϊόντων διατροφής και σε αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που βρίσκονται κάτω από συνθήκες ακραίας πείνας. Ταυτόχρονα, η ανάγκη συνεχούς παραγωγής νέων συνθετικών λιπασμάτων για τη διατήρηση της γεωργικής παραγωγικότητας εγείρει ζητήματα όσον αφορά την ασφάλεια των θρεπτικών συστατικών. Το μοντέλο οικονομίας που ακολουθείται, δηλαδή το γραμμικό μοντέλο, βασίζεται στις αρχές του καταναλωτισμού και στη συνεχή προσφορά προϊόντων, σύντομης διάρκειας ωφέλιμης ζωής. Ο γεωργικός και κτηνοτροφικός τομέας βρίσκονται στο επίκεντρο, καθώς αναζητούνται βιώσιμες λύσεις για την επίτευξη ενός παραγωγικού γεωργικού συστήματος, το οποίο θα βασίζεται στις αρχές ενός κυκλικού μοντέλου οικονομίας. Σε αυτό το σημείο, πρακτικές ανάκτησης και ανακύκλωσης των πολύτιμων θρεπτικών συστατικών αποτελούν το βασικό βήμα για τη βιώσιμη ανάπτυξη, μετριάζοντας τον κίνδυνο επισιτιστικής ασφάλειας από την εξάντληση των περιορισμένων πόρων, των οποίων η ύπαρξη είναι αναγκαία στη φυτική παραγωγή. Με αυτόν τον τρόπο, η έμφαση δίνεται σε καινοτόμες και αποτελεσματικές μεθόδους ανάκτησης θρεπτικών συστατικών από τα ρεύματα αποβλήτων. Στην παρούσα βιβλιογραφική ανασκόπηση, αναδείχθηκε η σημασία των διαφορετικών θρεπτικών συστατικών για την ανάπτυξη των καλλιεργειών και οι δυνατότητες ανάκτησης αυτών από τα οργανικά γεωργικά και κτηνοτροφικά απόβλητα, για την παραγωγή ανακτημένου οργανικού λιπάσματος μέσω βιολογικών και φυσικοχημικών μεθόδων. Οι διαθέσιμες μέθοδοι που αναλύθηκαν τείνουν να παρουσιάζουν διαφορετικά αποτελέσματα τα οποία εξαρτώνται κάθε φορά από μεταβαλλόμενους παράγοντες, όπως είναι η διαφορετική σύσταση των αποβλήτων. Ως εκ τούτου, απαιτείται αναλυτική μελέτη και προσεκτικός στρατηγικός σχεδιασμός για την ευρεία και αποτελεσματική εφαρμογή της ιδέας ενός κυκλικού συστήματος παραγωγής τροφίμων σε μεγαλύτερη κλίμακα. Μία τέτοια προσέγγιση ωστόσο, επιφυλάσσει σημαντικά οφέλη τόσο για τους παραγωγούς, όσο και για το περιβάλλον, την οικονομία και την κοινωνία, στο πλαίσιο της βιώσιμης ανάπτυξης και της διαφύλαξης της επισιτιστικής ασφάλειας.